Kirkjuritið - 01.12.1974, Blaðsíða 67

finningaleg og vifrœn forsenda pre-
dikunarinnar, forsenda trúarinnar
hreinu, þeirrar trúar, sem enginn fœr
kveðið í kútinn, af því að hún er svo
há, svo óháð öllum mannlegum rök-
semdum, að enginn fœr komið á hana
lQgi. Kannski er það oflœti að nefna
hana ,,háa". E. t. v. vceri réttara að
seg|a, að hana sé að finna handan
allra mannlegra vopnaskipta. —
Mannleg vopnaskipti enda í tóm-
^yggiunni. Þar verður hvert tilrœði að
vindhöggi. Handan við þetta einskis-
anannsland tekur trúin hreina við.
V
Einu sinni sat ég með nokkrum vinum
að austan á einu af mannfagnaðar-
ðúsum Reykjavíkurborgar, stundar-
korn á laugardagskvöldi. Þarna var
glatt á hjalla og allir önnum kafnir við
að drepa hinn óþolandi tíma með
ðrykkju, dansi og öðrum dœgramun.
Ég minnist þess, að alla þá stund sem
e9 sat þarna, sótti að mér sama hugs-
Unin; ,,Hér er Guð. Hér er Kristur. Hér
er hann, einfaldlega vegna þess að
^er ríkir tómið eitt, vonlaus viðleitni
°kkar örvœntingarmanna til að troða
IT|arvaðann í Ginnungagapi og halda
111 eð þeim hœtti frá okkur ógn þess
hiyldýpis, sem okkar allra bíður. Hér
er Guð, hér er Kristur, af því að eng-
'nn býst við honum hér og ekkert er
9ert til að búa í haginn fyrir hann.
^er erum við á flótta undan honum.
^9 þegar hann hefur rekið flóttann
n°gu lengi, munum við hitta hann
Vir, þar sem við liggjum, felld við
^°ldu, ein á bersvœði, þar sem engin
rós hversdagslegra viðfangsefna eða
stundlegs unaðar megnar lengur að
bœgja frá okkur þeim geig, sem við í
kvöld kappkostum að kveða niður
með hávaða, ölvímu og drykkjulát-
um".
Nœsta dag átti ég því láni að fagna
að þjóna í einni af höfuðkirkjum borg-
arinnar. Sem ég stóð þar alskrýddur
fyrir altari, var ég lostinn annarri
hugsun, ólíkri hinni fyrri: ,,Hér er eng-
inn Guð, hér er Kristur fjarri. Hér höfum
við nefnilega enga þörf fyrir hann.
Hér höfum við altarið og skrúðann,
kórinn og söfnuðinn, kirkjugripina
alla, organslátt, liti og línur. Hér höf-
um við heilan hóp af heimagerðum
smáguðum, sem munu fullnœgja and-
legum þörfum okkar i dag. Hér kem-
ur Kristur ekki. Hins vegar komum
við hér og höldum frá okkur dauða-
geignum og óttanum við tilgangsleys-
ið með þeim íburðarmikla ramma,
sem þetta hús, innanstokksmunir þess
og messugjörðin öll veita okkur. Inn-
an stundar förum við heim að borða
sunnudagsmatinn, sœl og glöð í með-
vitundinni um það, að nú höfum við
átt samfélag við Krist. En höfum við
hitt hann fyrir? Eða höfum við aðeins
upplifað sefjandi ramma þeirrar við-
kunnanlegu trúarstofnunnar, sem
nefnist Þjóðkirkja íslands? Er ekki
Kristur annars staðar nú? Skyldi hann
ekki sitja hjá þeim, sem nú eru að
vakna grúttimbraðir og útþvaéldir, af
því að þeir drukku of mikið í gœr-
kvöldi? Nú þurfa þeir á honum að
halda, hvort sem þeir vita það eða
ekki. En við þörfnumst hans miklu
siður. Við höfum hér hjá okkur elsku-
lega umgjörð aldagamallar stofnunar.
353