Kirkjuritið - 01.12.1974, Blaðsíða 18

Hversu aum, sem hún er, þá virðist
samt á henni byggt alla œvina.
— Já, anzar síra Kristján. Og það
vil ég taka fram, að ég er ekki á móti
uppfrœðslunni. Það er ekki hún, sem
ég er að gagnrýna. Mér finnst ákaf-
lega dýrmœtt að hafa tœkifœri til að
tala við börnin, og það er eingöngu
á þeim forsendum, sem ég sœtti mig
við ferminguna. Hins vegar er ég
mjög ósáttur við fermingarathönfnina
sjálfa, eins og hún tíðkast hér.
Gamall maður— og fiskur undir steini
— Er það góð reynsla fyrir prest, sem
verið hefur áratug í prestsþjónustu,
að hverfa frá henni um stundarsakir?
— Ég er sjálfur afar þakklátur fyrir
þá reynslu og tel hana mér mjög til
góða. Ég kenndi við Vogaskóla í tvö
ár og hafði þar meðal annars fremur
erfiða bekki, — held, að óhœtt sé
að segja það. Það var merkileg
reynsla, erfið að vísu, en ég er afar
þakklátur fyrir hana nú. Þar að auki
vann ég við dagblað í Reykjavík um
sinn. Það var mjög skemmtileg reynsla
að fá að kynnast þar algerlega nýjum
hlutum og fá að gera sitthvað, sem
mig hafði aldrei dreymt um að fá að
snerta á.
Hins vegar veit ég ekki, hvernig
farið hefði, ef síra Sigurbjörn Ást-
valdur Gislason hefði ekki hringt í
mig. Ég hef nú alltaf grun um, að þar
hafi legið fiskur undir steini hjá þeim
gamla manni. Víst þurfti hann á að-
stoð að halda. Hann var orðinn gam-
all og lasburða og átti sérstaklega
erfitt með altarisgöngur. En ég held,
að hann hafi haft grun um það, hvern-
ig vœri ástatt fyrir mér, og verið að
gera tilraun til þess að koma mér a
bragðið aftur. Fyrir þetta er ég afar
þakklátur síðan og þakklátastur þó
fyrir það, hvað hann fór í raun og
veru skemmtilega að þessu. Því að
hann var ekki að hvetja mig eða að
reyna að ýta mér út í þetta, heldur
bað hann mig að gera sér greiða, og
það átti ég afar erfitt með að neita
honum um, af því að ég þekkti hann
nú áður.
Og satt bezt að segja, þá hafði
ég mjög mikla ánœgju af þessu, sem
ég starfaði þarna á elliheimilinu. Ég
var þar ekki að staðaldri, en mess-
aði þar oft og var alltaf, þegar alt-
arisgöngur voru, — gekk líka mikið
á herbergi. Ég hafði afar gott af þvl-
Þess vegna var það, þegar ka11 korn
vestan um haf, þá var ég ekki í nein-
um vafa. Ég vildi gjarna taka því, °9
mér þótti miklu betra og þœgilegra
að geta byrjað preststarfið aftur á °l-
íslenzk kirkja fyrir vestan
— Og svo er komið vestur 0,1,1
haf. Staðurinn, — hvað hét hann?
— Prestakallið, sem ég þjónaði
þar, heitir Argyle-prestakall eða Argy^®
Lutheran parish. En prestsetrið er 1
smábœ, sem heitir Glenboro og er
um tveggja tíma akstur í suð-vest°r
frá Winnipeg. Þarna voru í prestaka
inu, þegar ég kom þangað, fi01"0,
kirkjur og fjórir söfnuðir. Þeir eru ,
þ'ví svœði, sem heitir Argyle-sveitarfe
lag. Hins vegar voru náttúrlega fle'r'
kirkjudeildir starfandi þarna. Þetta
var allt hvað innan um annað.
miðstöðvar prestakallsins voru í Glen
304