Kirkjuritið - 01.12.1977, Qupperneq 20

gert þetta fyrir mig. Hann játti því og
sagði mér síðan, hvernig Guð hefði
notað sig til að lækna nokkra veika
menn. Upphaf þess var það, að trú-
aður maður sneri sér til hans og
bað hann koma og biðja fyrir barni
sínu, sem lá þungt haldið með háan
hita. Hann kvaðst hafa svarað því til,
að hann væri ekki nógu trúarsterkur
til slíks. En hinn sagði: ,,Þú ert það.
Og komdu nú með mér.“
Og þeir fóru og krupu við rúm
drengsins og báðu. Og hitinn hvarf
þegar í stað og drengurinn varð
frískur. Slíkt hafði gerzt oftar, sagði
hann, — en ef hann gerði þetta, þá
mætti ég aldrei segja nokkrum
manni hver hefði gert það. Lækn-
ingin væri einungis verk Guðs og
honum einum bæri heiðurinn af því.
Síðan ákváðum við daginn til þessa.
Strax eftir þessar viðræður okkar,
kom hjúkrunarkona til mín og sagði
að yfirlæknirinn væri kominn úr
leyfi. Hann hefði verið að skoða
skýrslurnar um mig og vildi nú skera
mig upp, og það yrði að gerast um-
svifalaust. Hún spurði, hvort ég væri
ekki samþykk því. Ég hugsaði:
„Hvernig fer nú þetta tvennt saman,
uppskurður og bæn?“ Og ég sagði
við hana, að ég yrði fyrst að spyrja
Guð um, hvort ég ætti að láta skera
mig upp. Hún hló við og sagði: ,,Þú
ert skrýtin kona, að þurfa að spyrja
Guð um þess háttar. — Nú, jæja, en
þá verðurðu að svara mér í kvöld.“
Ég svaraði: ,,Já, þú færð svarið eftir
heimsóknartíma.“
Og ég bað Guð um að senda ein-
hvern, sem gæti beðið fyrir mér, til
þess að læknirinn yrði ekki einn um
uppskurðinn, ef það væri vilji hans,
að ég yrði skorin upp. En kæmi eng-
inn slíkur, þá ætlaði ég að skilja þa^
svo, að ekki ætti að skera mig upp-
Þá var fyrst hvíldarstund á sjúkra-
húsinu, en síðan kom heimsóknai'"
timinn. Jafnskjótt og klukkan hringd'
til marks um, að heimsóknir
hefjast, lukust dyrnar upp, og ipn
gægðist mjög góð vinstúlka nníp-
Hún hafði sjálf barizt við berkla °9
gengið undir stóran uppskurð °9
hlotið lækningu. Og hún var afa1"
mikil bænakona. Þegar hún lá sjúki
var hún sífellt að spyrja okkur, hvort
við vildum ekki, að hún bæði fypr
einhverjum. Hún hefði svo mikipp
tíma til slíks. Þegar ég sá hana, vissl
ég, að það var vilji Guðs, að
gengi undir uppskurðinn, og Þa^
sagði ég hjúkrunarkonunni.
Síðan var ég skorin upp. Einhver
mistök urðu lækninum þar á. ^
heyrði hann bölva yfir því. En hva'
sem því leið, þá fékk ég bata,
komst aftur til ísrael.
— Varstu ekki svæfð við UPP
skurðinn?
— Nei, aðeins staðdeyfð, svo a
ég fylgdist með öllu, sem talað vpr
Það voru margir stúdentar viðstadd'r’
og yfirlæknirinn sk.ýrði allt jafnhaf®'
an fyrir þeim.
Hver eruð þér þá?
— Þetta hefur gerzt árið 1939?
— Það hefur verið 1939. Ég va
fyrst á sjúkrahúsinu nokkurn tJ
eftir uppskurðinn, en síðan var e
send á hressingarhæli fyrir þá> se
258