Kirkjuritið - 01.12.1977, Qupperneq 25

^Inri' þegar við fórum báðar, fóru
^brengjurnar að falla kringum sjúkra-
okk'^ Þá v'ð hjá vinum
þ ar á brezku kristniboðsstöðinni.
hús^ lát'ð Gyðingum í té sjúkra-
s sitt handa særðum. Þegar við
Ut ar l<r'stn'hoðshúsinu, gekk
úr lT ^3r Um 9an9'nn samtímis okk-
fór • ann Var aS l3era nt sorPfötu og
vor ^ Urn serruj dyr og við. Þegar við
UrnUrn korT1'n að hliðinu, fóru sprengj-
vaM 30 ^óta ytir höfðum okkar. Ég
Mós <0min rett nt fyrir hliðið, en frú
HúnSS °9 maöurirm voru í hliðinu.
°g Vi!di snua við, en ég greip í hana
sjúk rn. með mér í áttina til
Undra ÚSsins. Við leituðum svo skjóls
og r ré' En þar rigndi yfir okkur mold
bað Pren9Jubrotum, og tréð féll. Þá
okku°9 GuS Þess eins, að hann tæki
in VrI 6kki báðar í einu, svo að börn-
En U munaðarlaus eftir.
skrám ViS ten9um ekki einu sinni
kúlnah^9 ^e9ar heldur fór að hægja
húsig 'na' tliupum vi® inn ' sjúkra-
kristnib ar ^om a hæla okkar einn
yrði ^ ° anna' og bað um, að komið
úr fyrie hörur, maður væri helsærð-
hafði o Rtan' Þar5 var m^Öurinn, sem
inu n 'S Sarr|ferða okkur út úr hús-
tyrir snUíTI me9'n- Hann hafði orðið
iejQinn; r.en9iu við hliðið. Hann dó á
„ """" I Siúk,ahúsi5.
^kkert aft
Meðai mer — en u Þennan
sjá 0g annars. sem áhrifaríkt var að
' ðötunnf^u8 ^a’ var’ að Gyðingarnir
°kkur a»’ 9ar sem vid bjuggum, tóku
ieið minn- f°r eins °9 heimamenn. Á
Vi® i einK* li.síui<rahússins kom ég oft
UrT1 á hvVertU tlusinu- þá sá ég, næst-
erJu heimili, Biblíuna liggja
opna á borði. Og mér var tekið eins
vingjarnlega og væri ég Gyðingur.
Sama var þegar við komum þar sem
eitthvað var matarkyns í verzlunum.
Fólkið sagði við afgreiðslumanninn:
,,Látið þau sitja fyrir. Þau eru með svo
mörg börn.“
í sjúkrahúsinu var sagan söm. Þar
var ég álitin móðir drengsins.
Seinna var hann fluttur á annað
sjúkrahús, en þá leið honum orðið
betur. Þá var orðin von um líf.
— Hann særðist á andliti og hálsi?
— Hann missti annað augað og svo
hafði hann fengið sprengjubrot í háls-
inn. Hann gekk undir fimmtán skurð-
aðgerðir, áður en hann varð sæmi-
lega heill.
Á þessu seinna sjúkrahúsi voru
þrengslin svo mikil, að menn lágu
jafnt á gólfum sem í rúmum. En þegar
ég spurði hann hvernig honum liði,
svaraði hann: ,,Það er ekkert að mér,
en líttu á þennan.“ Og þarna lá einn
þeirra hermanna, sem hafði misst ann-
að augað, báðar hendur og báða fæt-
ur. Og það augað, sem eftir var, var
svo illa farið, að læknarnir vissi ekki,
hvort takast mundi að bjarga því.
„Það er ekkert, sem að mér er,“
sagði drengurinn okkar.
En hann náði heilsu. Læknarnir
sögðu síðar, að það hefði verið eitt
mesta lækningaundrið í frelsisstríð-
inu. Nú á hann fjölskyldu, nokkur börn.
— Hvað starfar hann?
— Hann fékk vinnu á aðalskrifstofu
Síonistahreyfingarinnar, og nú er hann
forstjóri þeirrar deildar, sem hann
starfar við. Hann tekur á móti öllum
júðskum flóttamönnum, sem koma til
landsins og kemur þeim fyrir, sér þeim
263