Kirkjuritið - 01.12.1977, Síða 28

var það einmitt það, sem þurfti í þessa
síðari greiðslu. Ég fór og þorgaði, og
þar með var sjóðurinn þrotinn.
En þá kom það, sem við þurftum,
einhvern veginn aftur. Það fór alltaf
svo, að við þurftum í rauninni aldrei að
svelta.
— Einhvern tíma hlýtur nú litlu að
hafa munað?
— Jú, þar var oft. En hjálpin kom
svo, þegar hennar var þörf.
Seinlátur gjaldkeri Guðs
— Einu sinni a. m. k. varstu farin að
halda, að Guð ætlaði að verða helzt
til seinlátur?
— Júú, það var, þegar Arabísku
hersveitirnar höfðu umkringt Jerúsal-
em. Við höfðum enga peninga til að
kaupa, á meðan enn fékkst eitthvað í
búðunum. En þegar allar matvörur
máttu heita uppseldar, fékk ég pen-
inga einhvers staðar að. Og þá hugs-
aði ég sem svo: Nú er gjaldkeri Guðs
heldur seinn á sér. En annað hvort
var það að kveldi sama dags eða
næsta dag ,að vinkona, sem starfaði á
brezka kristniboðssjúkrahúsinu, sem
ráðskona, kom til mín og sagði: ,,Aili,
ég skal segja þér, að ég hef getað
komizt um brezka svæðið til gamla
bæjarins. Og þar er enn hægt að fá
keypt í matinn.“ Þar hafði hún sem
sagt keypt mat fyrir sjúkrahúsið. En
þannig var, að Bretar höfðu komið á
eins konar hlutlausu belti milli Araba
og Gyðinga til að stilla til friðar. Og
nú bauðst hún til að reyna að kaupa
eitthvað fyrir mig.
Ég bað hana að reyna að kaupa
poka af hrísgrjónum, sykurpoka og
eitthvað fleira, ef til væri. Og hún konn
til baka um kvöldið með sykurpokm
hrísgrjónapoka og nokkra pakka af
makkarónum og sagðist ætla að koma
aftur næsta dag, því að það kynni
vera að hún gæti keypt eitthvað fleim-
Og hún reyndi að komast daginn
eftir, en þá var leiðin lokuð. En
höfðum fengið það, sem okkur
við
vat
mest nauðsyn á. Ég keypti dálítið a
vítamínum í lyfjabúð, og þetta bjatð
aði okkur.
Degi seinna eða svo kom ssensk'
skólastjórinn, Signe Ekblad, til rTlíri'
Hún hafði þá sent starfslið sitt hei111
til Svíþjóðar, en sjálf hafði hún eim^
ig fengið skipun um að koma uiri,
svifalaust heim. Hún var sjúk, hafði Þa
fengið krabbamein, en hún vildi
ekk'
fara heim. Hún sagðist vita, að f^r
hún, þá kæmu annað hvort Arab
eða Gyðingar eða þá hvorir tvegði^
og ekkert yrði skilið eftir af eigu^
skólans. Hún sagðist eiga fulla k'
af áströlsku mjólkurdufti, sem v
mjög gott, og sitthvað fleira af lelf ,
Svíarnir höfðu rekið eldhús fyrir ^
tæka Araba, sem bjuggu í gamla b {
um. Nú gátu þeir ekki lengur konn
til að þiggja matinn, svo að P
rekstri var hætt. Hún sagði, að Þe
gæti ég fengið, ef ég gæti sótt
Sænski skólinn var á hlutla
svæðinu, en okkar megin var var ^
her Gyðinga ,og hinum megin
menn Araba. Nokkru áður hafði ve
liði Gyðinga verið fyrirskipað
finnsku kristniboðana fara frja
ferða sinna, hvert sem væri. Vinir
ir meðal Gyðinga sögðu mér fra v ^
að þeir hefðu frétt eitthvað í Pe
m|n;
pvi’
áttina: ,,Fegnir erum við,“ sögð°
peir'
266