Kirkjuritið - 01.12.1977, Síða 64

um, ábyrgð á kenningunni og fram-
kvæmd tilbeiðslunnar í söfnuðinum.
Það er hann, sem skal standa frammi
fyrir söfnuðinum í predikunarstóli og
kennarastóli, og það er hann, sem skal
standa Guði reikning þess, sem talað
er á þeim stólum. Þyngri né meiri á-
byrgð er ekki til meðal manna, né
heldur meiri vegsauki .
Af þessu ætti að vera Ijóst, að pre-
dikunarstóllinn er ekki fyrir hvern sem
er. Hann er ekki til þess ætlaður, að
einhver rausi úr honum að eigin geð-
þótta sínum. Hann er einungis fyrir
predikun í ströngum skilningi.
,,Þú Guðs kennimann, þenk um það,
þar mun um síðir grennslazt að,
hvernig og hvað þú kenndir, — “
Hæglega gæti svo farið fyrir presti, að
hann yrði samvizku sinnar vegna að
neita öðrum manni um stól sinn, og
slíks þekkjast dæmi. Ekki ber svo að
skilja, að enginn nema sóknarprestur-
inn megi stíga í stólinn né hafa um
hönd messu eða sakramenti. Slíkt
gerist og hlýtur að gerast í lifandi
söfnuði. En ábyrgðin er og verður
sóknarprestsins.
Hverjir eiga að kjósa prest?
Og hér er þá komið býsna nærri því
viðkvæma máli, prestskosningunum.
Um hvað er þar að tefla?
Þar skiptir öllu máli, að þeir, sem
Guði þóknast og bezt eru til fallnir,
séu valdir til þjónsstarfsins á hverjum
stað, til að predika orð Guðs og vaka
yfir kenningunni, veita sakramentin og
boða iðrun og syndafyrirgefningu í
Jesú nafni.
Rökhugsun þeirra manna, er telja,
að slíkt val verði bezt tryggt með al'
mennri atkvæðagreiðslu í söfnuðunuf11
eða jafnvel þjóðaratkvæði, virðist und'
arlega afvegaleidd. Kristin kenning e<
ekki sama eðlis og stjórnmálastefn^
eða stjórnskipan, sem bezt fer á a
ákveða með lýðræði. Eigi hún að var
veitast og komast til skila, skiptir trud
aðurinn við hina upphaflegu opinbel
un og hjálpræðisverk Krists öllu ma 1
og þar er til lítils að spyrja um vm
sældir, meirihluta eða þjóðarvilj^'
Þegar fram liðu stundir, hlyti sú a
ferð að leiða til þess, sem Páll P°stUg
varar við í II. Tím: ,,Þann tíma mun a
bera, er menn þola ekki hina Pe
næmu kenningu, heldur kitlar Þa
eyrunum, og þeir hópa að sér kenU
urum eftir eigin fýsnum sínum. 09 P ^
munu snúa eyrum sínum burt
sannleikanum og snúa sér að
týrum.“ stll
Þó virðist svo sem hinir o ^
kristnu söfnuðir hafi kjörið sér 0
unga eða presta með einhvers ^
almennu atkvæði. En þar gegnir 0
máli en hér og nú. í fyrsta lagi .
atkvæði og áhrif postulanna °9 a 3
arra frumvotta að hafa verið Þun^0jr
metum forðum. í öðru lagi þurftrJ
hjálP'
elztu söfnuðir ekki að fara 1
grafgötur um kenninguna og - ^
ræðisverkið, og nærri hver maður ^
brennandi í trúnni og andanum- ^
þótt trúaráhugi íslendinga sé ’J" gj,
sömu
verður ekki sagt um íslenzka
að þeir líkist frumkristninni. Fáfr^
er mikill og almenn. Varla er
að fjöldi manna standi í þeirri 1
allur átrúnaður sé kristinn dómur-
þeir virðast einnig margir, ser°.o0»<
hugmynd hafa um kjarna krlS
302