Kirkjuritið - 01.12.1977, Síða 70

vist Jesú biðu ósigur þau myrku öfl,
sem herja á líkama mannsins og sál,
og fórnarlömb þeirra urðu sem ný.
Þetta er staðreynd, sem svo er greini-
leg í heimildum vorum, að henni verð-
ur ekki með rökum neitað. Og þetta,
sagði Jesús, var tákn þess að Guð væri
að koma í veldi sínu. Það væri óná-
kvæmni að segja, að Jesús hafi sett
á stofn ríki Guðs. Það var verk Guðs
sjálfs. Eilíf forsjón hans, sem er að
verki alls staðar í sköpuninni, kom til
leiðar þessu þýðingarmikla augna-
bliki. Höfuðatriðið var að Jesús sjálf-
ur kom fram. Og þessa gætti í orðum
hans og gerðum, og hann hvatti menn
til þess að bregðast við því á einn
hátt eða annan. Þetta voru „góðar
fréttir“ í þeim skilningi að þær fólu
í sér tækifæri til nýs upphafs og auð-
ugri reynslu, en áður hafði þekkst. En
hafi maður eða mannfélag orðið fyrir
slíkri hvatningu og daufheyrst við
henni, þá er aðstaðan orðin verri en
fyrr. Sá er verr settur eftir en áður.
Þetta lýsir sér í hinum hrikalegu við-
vörunum, sem Jesús hafði í frammi
við þá, sem létu hvatningu hans sem
vind um eyrun þjóta. Þess vegna skildi
Jóhannes feril Jesú í heild sem dag
dómsins. ,,Nú gengur dómur yfir þenn-
an heim,“i4) skrifar hann. „Ljósið er
komið í heiminn, og mennirnir elsk-
uðu myrkrið meira en Ijósið.“i5) Ljós
er í eðli sínu gott; að upplifa návist
Guðs í heimi sínum er í sjálfu sér gott.
Þótt sá eigi e. t. v. kvölina sem á völ-
ina, þá gerir það eitt að standa frammi
fyrir þessu vali í því frelsi, sem Skap-
arinn leyfir skepnu sinni, það að verk-
um, að lífið verður fyllra. Koma guðs-
ríkis þýddi hamingjusamlegra líf. En
hún þýddi einnig hærri kröfu um sið-
ferðilega ábyrgð.
Hvaða viðbragða vænti Jesús aí
áheyrendum sínum? „Guðsríki er na*
lægt; gjörið iðrun!“ Þannig hljóðar
slagorð Markúsar. Orðið ,,iðrun“ hefar
á íslensku talsverðan keim af „að þykJa
leiðinlegt að hafa syndgað." En Þa®
er alls ekki þetta, sem felst í grfsKa
orðinu. Það þýðir á grískunni óskop
einfaldlega að hugsa sig um tvisvar.
fá eftirþanka, skipta um skoðun. Iðren.
í merkingu guðspjallanna, er endui'
hæfing hugmynda og tilfinninga, seP1
leiðir af sér nýtt mynstur lífs og heg
unar, „ávexti iðrunarinnar".
mað'
• ud1
Yrði
sa9l
Þessi endurhæfing hefst þegar
urinn tekur við „góðu fréttunum'
það, að Guð sé kominn, núna.
mönnum það Ijóst, varð allt, sem
yrði um Guð, brýnt með nýjum
Eins og vér höfum séð, var þaö se^1
Jesús hafði að segja um Guð, se
fram á máli ímyndunarafls og tilfin,n_
inga, sem gefur í skyn fremur en skyr
greinir. Vér höfum tekið eftir Þvl’
hversu hann dvaldi við fegurð og un^
ur náttúrunnar og tengdi mann
heim í eina heild, þar sem eitt vafP
Ijósi á annað og Guð býr að baki öl^
Alls staðar mætir maðurinn SkaPa^
sínum, herra himins og jarðar, 0
jafnanlegum í gæsku og veldi- &
ii við a'
bein'
tak'
vild hans er mikil og gjafmildi
ar skepnur án greinarmunar, og
ist þó að hverjum einstökum sei
lega. „Jafnvel hárin á höfði ýðar
öll talin.“i6) u
Það er fróðlegt að gaumgæf3-hV |;t
þessi hugsun um Guð glæðir nýjurnarf
guðshugmyndir, sem Jesús tók ^
frá þjóð sinni. Myndin af Gu®'
308