Kirkjuritið - 01.12.1977, Qupperneq 77

fr^g. framansögðu varð Ijóst, að sið-
ábv ' JSSÚ fíallar einkum um tign og
qSs f mannsins frammi fyrir Guði.
óboi'Ur^ar þá Slsf a Því að finna nokkra
um lrirriæði 9agnvart smásmuguleg-
háv S' aÍ30®urn’ sem svo mjög voru í
Urne9Um hefð hjá þeim rabbínaskó!-
ingaSSm mest höfðu áhrif meðal gyð-
viiiag SVo a® ski|ja. að Jesús hafi
Þjóð 9r.afa undan viðteknum siðum
inguarsmnar En gott dæmi er skiln-
ina r. anS a ^gaákvæðinu um tíund-
afrakst"m Var 10°/o skaftur’ lagður á
má|a y r Jar®arir|nar og varið til trú-
ssm | .'Uncfin var veruleg byrði þeim,
skilurn'1KÖUSt Við að 9jalda hana meS
lagnin ’ 9V' að hun bættist ofan á skatt-
an|ega9U ^ö^verja. Hún var því ákjós-
Matteus' Profsteinn a iöghlýðni manna.
fiundinS f-ukas geyma orð Jesú um
gjaidig^. me® ðáiifium orðamun): „Þér
°9 skevt'i«nd aí mynfUi anís °9 kúmeni,
ara er f . e'9' um Það, sem mikilvæg-
Unnsg^. °9málinu: réttvísina og misk-
flar að qH*3 frumennskuna. En þetta
bér blind°r? °9 hitf eigi ó9jört að láta.
Una, en 'r e'Ötogar, sem síið mýflug-
trúrseknjSVeJ9.i® úifaldannl“35) Þessari
buQrarlynrt^H'^ hann sem sagf um"
r®91ur um hað sakar síst að hafa
hiytt af r 09 gotf er aÖ Þeim skuli
' ö||u Stamviskusemi. En hóf er best
Persónuieandi þær ' vegi fyrir Þeim
’’retfvísi nv^l- samsk'Ptunn, sem birta
Þá °nýta 'h Unnsem' og trúmennsku,11
þess að h , r sérh|verja viðleitni til
Afsöm 3 'Ögmál Guðs-
h|ýSnin viðaSIæðu lá Jesú ' léftu rúmi
^v°vart d ^ viðteknar agareglur.
da9inn, SpmUm fyrirmælin um sabbats-
^rgvísieq V0ru orðin afar flókin og
tkk' fáum vér séð, að
hann hafi í þessu efni ætlað að kasta
rýrð á siðvenjur samfélagsins. Vér les-
um að hann hafi verið vanur að ganga
í samkunduhúsið á sabbatsdaginn, svo
að gera má ráð fyrir að hann hafi yfir-
leitt farið að þeim reglum, sem um
guðsþjónutuna giltu. En færu þær í
bága við brýnustu þarfir mannsins,
urðu þær að víkja. Þetta var að vísu
viðurkennt í orði. „Sabbatsdagurinn
var yður gefinn, og ekki þér honum“;
þessi skoðun er eignuð fleiri en einum
rabbína. Jesús orðaði þetta svo:
„Mvíldardagurinn varð til mannsins
vegna, og eigi maðurinn vegna hvíld-
ardagsins.“3o) En gjörðir hans voru
of mjög í anda þessara orða en öðr-
um gott þótti. Hann þótti brjóta gróf-
lega af sér með því að lækna á hvíld-
ardeginum sjúklinga, sem ekki voru í
bráðri iífshættu. Þegar honum var bor-
ið þetta á brýn, ansaöi hann: „Hvort
er leyfilegt á hvíldardegi gott að gjöra
eða gjöra illt?“ Hindri siðaboð þig f
því að gjöra gott, þ. e. efla velferð
einhverrar manneskju, sem hendi er
nær, „náunga“ þíns, þá verða þau að
lúta í lægra haldi fyrir æðra valdboði.
Það er sem bent sé á, að það sé bók-
staflega að „gjöra illt“, ef látið er und-
ir höfuð leggjast að „gjöra gott“ af
þeirri ástæðu að yfir stendur hvíldar-
dagur.
Oss gæti virst það heldur lítilvægt,
hvort hvíldardagshelgi er brotin eður
ei, en í raun þótti þetta skipta stór-
miklu máli. Þessi var sá siður gyðinga,
sem hvað mest skar í augun; og hann
vakti að sönnu mjög eftirtekt heiðingja,
þótt ekki hefðu þeir samskipti við gyð-
inga umfram nauðsyn. Þetta sannar
fjöldi dæma í grískum og rómverskum
315