Kirkjuritið - 01.12.1977, Síða 78

bókmenntum. Það gleymist ekki held-
ur, að í fyrstu miklu þjóðaruppreisn-
inni, tvö hundruð árum áður, höfðu
júðskir flóttamenn heldur kosið að
falla mótþróalaust en að lyfta hönd til
varnar á hinum helga degi. Sabbatinn
var í heiðri hafður sem tákn sérstöðu
útvalinnar þjóðar, og væri helgi hans
spillt, þótti það jafngilda mannorðs-
flekkun þjóðarinnar.
Án þess að fjölyrða frekar, sjáum
vér að óhjákvæmilega hlaut að draga
til úrslita með Jesú og trúarforsprökk-
um samtímans. Það var ekki einasta
að kenna smásmugulegri nákvæmni,
sem svo mjög var Ijóður á iilfellafræði
þeirra. Jesús óttaðist, að væri allt
kapp lagt á hin ytri, sýnilegu verk, þá
myndi hið innra líf, hugarfarið, lúta í
lægra haldi. Undir þann leka vildi hann
setja með túlkun sinni á tveimur af
boðorðunum iíu. „Þér hafið heyrt, að
sagt var við forfeðurna: Þú skalt ekki
morð fremja, en hver, sem morð frem-
ur, verður sekur fyrir dóminum; en ég
segi yður, að hver sem reiðist bróður
sínum, verður sekur fyrir dóminum.“
Og nokkru síðar: „Þér hafið heyrt, að
sagt var: Þú skalt ekki drýgja hór; en
ég segi vður, að hver sem lítur á konu
með girndarhug, hefur þegar drýgt hór
með henni í hjarta sínu.“37).
Þetta þurfti engum að koma á óvart,
sem var vel heima í Gamla testament-
inu og gyðingakenningu samtímans.
Víða fordæma rabbínar reiðina (við
gyðing bien entendu), og boðorðin tíu
banna ekki einasta hórdóm, heldur
segja ,,þú skalt ekki girnast konu ná-
unga þíns.“ En þessi mikla alúð, sem
lögð er við hjartalagið, gæti vel vakið
andúð þeirra, sem telja verknaðinn
316
einan vera verðuga hlýðni við lögrnál
Guðs. Ljóst er, að Jesús taldi og verk'
ið mikilvægt. Sú er t. d. ein ástaeða
þess að hann setur gjarnan fram siða'
boðskap sinn í myndum af atburðun"1
og forðast óhlutstætt fálm almennra
reglna. En fyrst og fremst þarf athöin
in að spegla hugarfarið. „Góður maðn1-
ber gott fram úr góðum sjóði, og v°nci
ur maður ber vont fram úr vondun1
sjóði; því að af gnægð hjartans msel'1'
munnur hans.“3s) Persónuleikinn ska
heill vera og samkvæmur sér sjálfulTI
í hugsunum, orðum og gerðum-
við
Af þessum sökum bauð honum
hrokafullri augnþjónustu og sýndar
mennsku í guðrækni þeirra, sem e (1
eru frómir hið innra. „Gætið yða^.
sagði hann, „að fremja ekki r®ttlSL
yðar fyrir mönnunum, til þess að ve
séðir af þeim . . . Þegar þér biðj1^
fyrir, þá verið ekki eins og hraesn ^
arnir, því að þeim er Ijúft að biðJa'^
fyrir standandi í samkundunum °9
gatnamótunum, til þess að veroa »
af mönnum ... Þegar þú biðst y
þá gakk inn í herbergi þitt, og e[ f
hefir lokað dyrum þínum, þá bið fe ^
þinn, sem er í leyndum.“3i)) p j3
hann var átalinn fyrir að vanra!„*i
rinn
helga þvotta undan máltíðum, an^jr
hann hvasst: „Þér hreinsið bl^a ^
og fatið að utan, en hið innra hjá
er fullt af ráni og illsku.“40)
talið, að vissar fæðutegundir »°*irvrf)jr
uðu“ þann, sem át. Markús Qe ^
mjög eindregin ummæli JesU n(1,
þetta: „Ekkert er það fyrir utan ^
inn, sem inn í hann fer, er geti saý\
að hann.“ Guðspjallamaðurinn ^
við þessari skýringu: „Innan a 1 .ju
hjarta mannanna, koma hinar
J