Jörð - 01.12.1945, Blaðsíða 31

að erta gamla manninn, skjóta fram hálfyrðum og láta í ljós,
að hún mundi vinna Dagbjart fyrr eða síðar. Hvort liann vissi,
hvar Dagbjartur væri á kvöldin? Hvort börnin hans Dagbjart-
ar mundu sækja skapferli í gamlan nrann, sem væri með af-
brigðum durtur? Hvort garnli maðurinn hefði gert sér í hug-
arlund, livaða kvenmaður mundi hjúkra honunr síðustu
stundirnar? Hvort liann héldi ekki, að kvenmaður eins og hún
væri nokkuð fylgin sér og hel'ði sitt mál franr við jafnnreinlaus-
an mann og hann Dagbjart — ef lrún þar eftir kærði sig — og
hver vissi, nenra það dytti í hana að kæra sig?. . . . Ganrli nrað-
urinn var allur í upþnámi, ef lrún nálgaðist hann, og liamr
valdi henni nrjög óþvegin orð. Hann kærði hana einnig fyrir
nróður nrinni, og nróðir nrín tók henni tak. En brátt sótti í
sama liorfið. Þórlaug hafði aldrei getað á sér setið og mundi
aldrei geta það. Móðir nrín hótaði henni að láta hana fara, en
Þórlaug tók því nreð jafnaðargeði. Hún vissi senr var, að móðir
nrín nrundi hér eftir senr hingað til hika við að reka lrana frá
sér, — ekki af því, að lriin var dugleg við verk, hvort lreldur
var úti eða inni, heldur af lrinu, að nróðir nrín var lrrædd unr,
að hún tylldi hvergi og kænrist á hálfgerðan flæking. Jú, einu
sinni lrafði hún sjálf rokið burt, þegar nróðir mín lrafði sett
ofan í við lrana. Þá fékk hún sér aðra vist, en var konrin aftur
að Hönrrunr eftir tæpan nránuð.
Svo voru það strákarnir. Smalinn lrét Björn og var töku-
drengur úr kaupstað. Hann nrun fyrst lrafa yrt eitthvað ána-
lega á Eggert ganrla, fengið frekar kuldaleg svör og svo þótzt
þurfa að borga fyrir sig. Þá hafði Eggert ganrli espazt og valið
honunr hin verstu orð, og síðan snérist hjólið áfranr, lrvenær
senr svo stóð á, að ekki væru neinir viðstaddir, senr skærust í
leikinn. Móðir nrín hafði frétt af viðureign þeirra, Björns og
Eggerts ganrla, en ekki kærði sanrt ganrli maðurinn; mun lrafa
talið sig velja drengnum þá orðleppa, að ekki væri íreitt van-
goldið frá sinni hendi. En nróðir nrín tók sanrt í lurginn á
Birni. Hann lofaði öllu góðu, en gætti sín svo aðeins fyrir því,
að enginn, senr væri líklegur til að kæra til húsnróðurinnar,
yrði var við ertingar lrans við ganrla manninn.
Eggert ganrli átti koffort úti í skenrmu. í þessu kofforti lrafði