Syrpa - 01.01.1914, Blaðsíða 36

98
SYRPA
voru hér og þar — jafnvel á sjúlfu
Aðalstrætinu. Menn og- skepnur
sem fóru um göturnar, voru meC 6-
tal leirslettum, og hin límkenda
Rauð;'irdals-leöja loddi viðfættuna
og hlóðst og hnoðaðist utan um
hófana á hestunum og stígvélin á
fólkinu, svo tilsýndar leit það út,
sem allir þrömntuðu áfram á þung-
um þrúgum, og með ógurlegustu
erfiðismunum. Allar gangstéttir
með frant götunum voru úr plönk-
um (en hvergi sást steinstétt). Og
þessar gangstéttir voru víða svo
mjóar, að tveir menn gálu trauöla
gengið samsíða eftir þeim; og á
mörgum strætum (jafnvel inn í
miðjum bænum) voru alls engar
gangstéttir komnar. Og húsin voru
víða strjál og lág, og ekki alstaðar
í beinni röð með fram götunum —
ekki einu sinni á Aðalstrætinu og
Portage Avcnue. Að austan-verðu
á Aðalstrætinu, alla leið frá C.P.R.
vagnstöðinni og suður á Logan
Avenue (sem þá var kallað: Logan
Street), voru ;ið eins litlir lágir,
kollhúfulegir timburkofar—og sum-
ir þeirra stóðu spölkorn frá gang-
stéttinni. En víða í sundunum á
milli þessara kofa voru tjöld, sunt
hvít og nýleg, sum röndótt, ogönn-
ur bleik fyrir elli sakir, eða mórauð
eöa flekkótt og veðurbarin. í flest-
um af þessum tjöldum voru seld
aldíni og svaladrykkir og ýmislegt
glingur. Rétt fyrir norðan járn-
brautina, en beint á móti vagnstöð-
inni voru stórir steinkola-bingir, og
þar fyrir austan stóöu nokkrir borð-
viðarhlaðar og eldiviðarstaflar, og
alt í kring voru hinir einkennilegu
timburkofar (shan/ies) og hin litlu,
hvítu og röndóttu og bleiku tjöld.
En suður á Aðalstrætinu, og eins á
Princess- og King-strætum, voru
itð sjá háreistar bvggingar, sumar
úr múrsteini, og aðrar úr timbri —
sumar þegar fullgjörðar, en aðrar
voru enn í smíðum.
Þannig kom Winnipeg mér fyrir
sjónir, fyrst þegar eg kom þangað.
Þessi töfraborg dagdrauma minna,
þessi fagra E 1 d ó r a d ó, sem eg
hafði bygt á hiuar mörgu glæsilegu
framtíðarvonir mínar, var þá eftir
alt saman eklci svipmeiri en þetta.
En þrátt fyrir það var hún ákaflega
stór eftir aldri, var að leggja undir
sig alt svæðið milli Rauðár og
A s s i n i b o i n e-árinnar, alt frá
K i 1 d o n a n til A r m s t r o n g s-
tanga, teygði fingurna vestur á
grassléttuna, steig skessu-skrefum
í áttina til framfara og þrifnaðar,
og gaf góðar vonir um að verða
með tímanum rnikil borg og fögur.
Þær vonir hafa þegar ræzt — og
meira en það. H ver mundi hafa
trúað því, vorið 1883, að Winnipeg
yrði eftir tæp þrjátíu ár það, sem
hún nú er orðin ?
Fáum mínútum eftir að eg steig
út úr vagninum, var alt samferða-
fólk mitt horfið; ekkert af því var
íslenzkt, svo eg vissi. Eg var víst
eini lslendingurinn, sem kom til
Winnipég þann dag. Sumt af fólk-
inu fór fótgangandi út í bæinn með
vinum sínum og vandamönnum,
sem komið höfðu til að mæta þeirn;
nokkrir voru fluttir burt í leigu-
vögnum (cabs), en flestir lögou af
stað nteð ökumönnum hinna ýmsu
hótela. Þessir ökumenn höfðu
stöðvar sínar,þegar járnbrautarlesta
var von, þétt við vestur endann á
vagnstööinni; og undir eins oglest-
in kom, gengu þeir frarn á gang-
stéttina fyrir norðan og hrópuðu ó-