Syrpa - 01.01.1914, Blaðsíða 55

%
PATTUR TUNGU-HALLS.
Eftir E. S. WIUM.
(Niöui lag').
Hann vissi ckki ein'u sinni livort
það talaði hans móðurmál, þvi hér
voru allir þögulir ens og dauðinn.
Og enginn í öllum hópnum virtist
taka eftir komu hans, eöa veita hon-
um hið minsta athygli.
Nú fyrst fór honum ekki aö lítast
á bíikuha. T>ótt hann væri frábær
kjarkmaður, áræddi hann sanit ekki
að slá sér beinlínis inn í hópinn, held-
ur lét dragast aftur úr og hélt á eftir
flokknum i humátt. Hann langaði
sem sé til aö sjá fyrir cndalokin, ef
]>ess væri nokkur kostur.
Líkfylgdin seig áfrani hægt og
hljóðlega og nálgaðis óðum dalbotn-
inn ; en hún nam eigi staðar að held-
ur. I>að leit helzt út fyrir, að vegur
þessa kynjalýðs lægi beint inn í iðtir
jarðarinnar—niður í undirdjúpin,
því upp úr dalbotninum er fáum fært
nema fugium himins.
Hann sá nú, að í þctta sinn myndi
sér ekki auönast að vcrða vis liins
sanna; það þóttu honum hrapalleg
vonbrigði. Hann nam staðar skamt
frá dalbotninum, þar sem smalaleiðin
endaði. Kn þá stanzaöi einnig aft-
asti maðurinn í hópnum og leit til
Halls nokkuö alvarlega.
Sá maður var mikill vcxti og frið-
ur sýnum, hafði tignarlegt yfirbragð
og góðmannlegan svip. Hann ávarp-
aði Tungu-Hall með sterkum en
liljómþýðum málrómi, á þessa leið;
‘'Trúir þú því nú, Tungu-Hallur,
aö guð liafi getaö skapað fleiri verur
líkamlcgar, en ykkur mennina? Oss
eru vel lcunn ummæli þín og illyröi í
vorn garð; en ekki skaltu sanit þeirra
gjalda í þetta sinn, þar sem hroki,
gáleysi þitt og fávizka eru orsökin,
en ekki beinlínis illvilji. Kn varaðu
J)ig, maður! Hér fer önnur lík'fylgd
á cftir sömu brautina; og þaö getur
kostað þig lífið, aö verða fyrir henni.
I þeint hópi eru niargir, sem bera til
])ín þungan luig. Og þaö skaltu vita
að lyktitm, Tungu-Hallur, aö vér
huldubúar eru ekki frekar eign djöf-
ulsins, en þið mennirnir; vér eigum
hinn sarna endurlausnara og drottin
eins og þið."
Að svo mæltu sneri hinn rnikli
maður sér við og gekk sína leiö;—og
nálega á sama augnabliki var hópur-
inn horfinn, eins og hann heföi sokk-
iö íiiður í iður jarðar eða liðið út í
gciminn með hraða eldingárinnar.
Og cngin vegsummerki sáust þar
sem hann hafði fariö, hvorki cftir
mcnn né hesta. Svo skyndilega var
fkjlið á milli.
Nú stóö Hallur þar einn eftir,
re;ður og sneipulegur út af þessum
snöggu vonbrigðttm. Hann haföi bú-
ist viö því aö geta tekið til ntáls þeg-