Syrpa - 01.01.1914, Blaðsíða 65

FLÖSKU PÚKINN.
Adam Þorprímsson, þýdd.
(Framhald).
Einu sinni tókst kífi fcrð íi hencl-
ur til Kailúa, til þess a8 heimsaekja
þar vini sína og kunningja. Honum
var vel fagnaö, og veitt hiö ríku-
legasta. En hinti næsta morgun
hélt hann aftur heimleiöis og flýtti
feröinni, sem mest rriátti hann, því
að hann þráöi að komast sem fyrst
aftur heim í fallega húsið sitt; auk
þess var sú orsök til þess, að hann
flýtti svo mjög ferðinni, að næstu
nótt áttu hinir framliBnu aBrísaupp
tir gröfum sínum, og vera á ferli
um fjallshlíSina á Kana-ströndinni.
Hann langaBi ekki til þess aB veiBa
á vegi þeirra, rétt eftir aS hann var
búinn aS vera í tygi við Kölska
gamla sjálfan. Þegar hann er rétt
kominn frarn hjá Honaundu, kemur
hann auga á lconu eina, sem er aB
boða sig í sjónum all-langt frá.
Hún var ung og vel vaxin, en Kíli
tók þó lítiö eftir henni í fyrstu.
Þegar hann kom nær, sá hann,
hvernig livíti serkurinn henriar flaks-
aBist um hana, meBan hún var aö
klæöa sig í hann, og svo rauöa
kirtilinn sinn utan yfir. Þegar hann
kom til hennar, var hún alklædd,
og var komin neðan frá sjónum upp
aB veg-inum, og stóö þar í rauða
kirtlinum sínum. Hún var létt á
sér og hress eftir baöiö, og augun
voru skær og blíöleg. Kífi stöðvaöi
liest sinn, óöara en hann leit á hana
og mtelti: ,,Eg hélt aÖ eg þekti
hvert einasta mannsbarn í þessu
héraöi; hvernig stendur á því, að
eg skuli ekki þekkja þig?“
,,Eg er Kókúa dóttir Kíanos, “
sagöi mærin, ,,og eg er rétt kom-
in frá Óahú. En liver ert þú?“
,,Eg skal segja þérþað bráöum“,
sagöi Kífi, og fór af baki. ,,Eg
má ekki segja þér það undir eins.
Eg þarf fyrst aö spj'rja þig aö einu.
Ef eg segi þér til nafns míns, veit
eg, aö þú munir kannast við mig,
og þá er eg hræddur um, aö þú
svarir mér ekki í einlægni. Segðu
mér fyrst hvort þú ert gift.“
Kókúa fór aö skellihlæja. ,,Þér
er svo sem leyfilegt að spyrja,“
sagöi hún, ,,en ertu sjálfur giftur?"
,,Nei Kókúa, það er eg alls ekki,“
svaraöi Kífi, ,,og mér hefir heldur
aldrei kornið það til hugar, fyr en
nú á þessari stundu. Hlusta þú nú
á játningu mína: Þegar eg mætti
þér hérna á veginum og horföi í
augu þín, sem ljómuöu eins og
stjörnur himinsins, þá hvarf hjarta
mitt til þín á samri stundu, hraöar
en fuglinn flýgur. Ef þú vilt ekki
líta við mér, þá segöu það nú þeg-
ar afdráttarlaust og hreinskilnislega,
og þá ætla eg aö halda áfram heim
til mín;enef þér líst ekki verámig,
en aöra unga menn, þá seg þú mér
það, og þá ætla eg aö fara heim meö
þér til fööur þíns og vera þar í nótt;
og svo tölum við viö gamla sæmd-
ar manninn á morgun.