Syrpa - 01.01.1914, Blaðsíða 17

STAURAR

ekki hve langt fram á nótt, til þess aS
hafa gætur á mér. Eí nokkurt rétt-
læti er til, þá er eg viss um að honum
hefir hefnst fyrir þetta.”
Maria hélt að karlinn hefði sett
jjetta saman. En eg er viss um, aö
ef hún hefði sé'ð andlitið á karlinum,
þegar hann sagöi mér söguna, þá
hefði hun ekki- efast um, að hann
sagöi þetta satt.
Mér datt strax í hug annaö dæmi
og hélt áfram.
“Þú manst eftir honum Einari, sem
smíðaði húsið okkar. Einu sinni ur'ö-
um viö ekki á eitt sáttir. Þá sag'Si
hann mér þessa sögu:
Hann hafði lengi unniö hjá manni,
sem kominn var svo langt í iðn sinni,
að hann kallaði sig byggingameist-
ara. Einar átti að líta eftir smíði á
húsi fyrir hann. Þeim varð alvar-
lega sundurorða. Það kom til út úr
því, að Einar vildi ganga betur frá í
kringum eldfærin en byggingameistar-
inn. Byggingameistarinn hótaði að
reka hann í burtu ,ef hann hlýddi ekki.
Einar varð því að láta undan síga. En
fáum vikum eftir að húsið var fullgert
kviknaði í því, einmitt vegna þess, aö
ekki hafði verið farið að ráðum Ein-
ars, og það brann til kaldra kola.
Húsið var ekki komið í eldsábyrgð.
Eigandinn stóð þvi eftir með tvær
hendur tómar og aðrir urðu að hlaupa
undir bagga með honum. Heldurðu
að húseigandanum hafi ekki fundist
hann reka sig alt eins tilfinnanlega á
byggingarmeistarann eins og eg á
ljóskersstaurinn?
“Ef þú kallar alt þessu líkt, staura,”
sagði María, “þá geturðu lengi haldið
áfram.”
“Lofaðu mér að segja þér eina sögu
enn þá,” sagði eg. Sannleikurinn var
■ ,i, au eg eygði ekki út yfir sagna-
!: reiðuna, sem mér datt í hug. Og mér
meira en datt í hug að halda Maríu
vakandi fram undir morgun til
þess að hlusta á þær. Mér fanst svið-
inn í mínu eigin sári minka við það.
“Það komst einu sinni til tals, að
tvær sýslur hér á landi legðu saman
til að koma upp ullarverksmiðju. Sér-
fróðir menn höfðu verið fengnir til
að gera áætlun úm kostnaðinn. Hún
átti að ganga fyrir vatnsafli. Lækir
féllu um báðar sýslurnar. Víða voru
því hentugir staðir til að reisa verk-
smðjuna. Tveir voru þó álitnir
heppilcgastir og landsháttum hagaði
svo, að hvorugur tók öðrum fram. En
svo illa vildi til, að þeir voru sinn í
hvorri sýslunni. Um það urðu nú
langar deilur og mikið þref á hvorum
staðnum verksmiðjan skyldi standa.
Hvor sýslan um sig vildi fá hana inn-
an sinna takmarka. Ræðan harðnaði
Stöðugt. Hvorugur málspartur vildi
iáta sinn hlut. Kom þar að lokum,
að hvor sýslan um sig neitaði að
leggja fram fé til fyrirtækisins, nema
verksmiðjan yröi innan sýslu. Þetta
reið málinu að fullu, því að hvorug
sýslan sá sér fært að koma upp verk-
smiðjunni af eigin ramleik. Verk-
smiðjan er ókomin enn og kemur lík-
lega aldrei.”
“Þetta veit eg að er satt,” sagði
María. “Eg átti heima í annari sýsl-
unni, og man þegar þetta kom fyrir.”
Eftir litla þögn bætti hún við: “En
livað alt fréttist. Eg er viss um, að
ekki hefir þú verið liér á landi, þegar
þetta skeöi og ekki var sagt svona
frá því í neinu blaði.”
“Flýgur fiskisagan”, sagði eg.
“En nú skal eg segj a þér nokkuð!
Eg þekti bónda, sem aldrei lét bera