Syrpa - 01.01.1914, Blaðsíða 56

118
SYRPA
ar hinn hætti, og lagt fyrir hann þús-
und spurningar til að svara, svo hann
yröi neyddur til a‘8 færa fram fullgild
og nægileg rök fyrir líkamlegri til-
veru þessa huldulýös. Þetta haföi
hann ætlað sér, þegar hinn dularfulli
maöur heföi lokiö máli sínu til fulls.
En hinn gaf honum ekki höggstaö
á sér. Iiallur komst ekki að með
eina einustu athugasemd, hvaö þá
meira. Þessi mikli maöur var hon-
um horfinn út í veöur og vind meö
síðasta orðinu, sem leið af vörum
hans.
Svona mikla yfirburði haföi hann
fram yfir hinn vitra Tungu-Hall.
Nokkra stund var Hallur eins og
hálfringlaöur á eftir, en náði sér þó
brátt og gat þá fariö aö liugsa um
þennan kynlega fyrirburð með full-
kominni hugarró, — fyrirburö, sem
honum var þó allsendis ómögulegt að
skilja í þetta sinn.
Nú fanst honum þó enginn vafi
geta leikið á því lengur, aö þetta
heföu veriö líkamlegar verur, á sama
hátt sem vér mennirnir. Hann haföi
veitt þessu svo náiö athygli, meöan á
samfylgdinni stóð. Þaö voru menn
og konur á ýmsum aldri og af ýmsri
stærö; með ólíkum svip og breytileg-
um háralit, svo sem rauðleitum, brún-
um, ljósum og dökkum. Andlitin
einnig með ýmsu lagi og mismunandi
fegurö. Búningurinn talsvert. breyti-
legur; en á körlum samt líkur því, er
hann átti að venjast á prúöbúnu fólki
er var á leið til kirkju sinnar. Bún-
ingur kvenna var þó miklu skraut-
legri og tilkomumeiri en hann haföi
áöur séö; og fanst honum, sem líkj-
ast myndi fremur því, er tíðkaðist í
fornöld þjóðarinnar á skartkonum og
ættgöfgum hefðarmeyjum, er bárust
mikiö á. Þær voru í litklæðum og
báru mikiö gull og silfur. Yfirleitt
#anst honum fólkiö frítt, fagurlimað _
og tilkomumikiö.
Þaö fanst honum sárast, að geta
ekki komist að sannleikanum, því það
hafði hann ætlað sér í fyrstu.
Aldrei haföi hann árætt að spyrja
neins, meöan hann var því samferða.
Þaö var eitthvaö í svip og framkomu
þess allri, er vakti geig hjá honum;
eitthvað, er hann jafnvel hræddist,
enda þótt hann væri talinn meö hug-
djörfustu mönnum. Þaö var líka
eitthvaö, sem ónýtti allar tilraunir
hans í þá átt aö fullnægja forvitn-
inni. Það var eitthvað dularfult,
sem ávalt hratt honum til baka, er
honum fanst vera bæöi ógnandi og
ægilegt. En þó gat hann alls ekki
gjört sér gren fyrir því, í hverju þaö
væri sérstaklega fólgið.
Hann var þó sannfæröur urn þaö,
aö þessar þöglu mannverur hefði í sér
hulinn kraft, er okkar kyni væri langt
um megn að yfirbuga eöa þreyta
við á nokkurn hátt. — Það var sú
niðurstaða, er hann hann komst aö
seinast.
Að öllum líkindum var þetta huldu-
fólk. Þarna sýndu þær sig honum
sjálfar, þessar kynjaverur, er hann
haföi mest barist á móti aö gætu til
veriö. Lýsingarnar, sumar að minsta
kosti, komu vel heim við það, sem
hann hafði nú sjálfur séð með eigin
augum. Var þá sízt aö fortaka, aö
fleira gæti satt veriö. Það leit svo
út, aö þær sögur væri þó ekki allar
uppspuni og hjátrú heimskra manna.
Eullkomlega sannfæröur um þetta
var hann þó ekki enn þá. Hann varð
aö fá betri sannanir en þetta, til aö
yfirgefa til fulls sínar gömlu, hleypi-
dómsfullu skoðanir.