Syrpa - 01.01.1914, Blaðsíða 59

ÞÁTTUR TUNGU-HALLS
12 i
skynjum mjög marga leyndardóma
náttúrunnar, en þar eruö þiö ótrú-
lega fákunnandi. Einstaka þjó'öir af
ykkar kyni hafa stundum komist
býsna hátt; en annaö veifiö hafiö þiö
glataö því öllu, sem fengiö var. Þaö
hafa gert ykkar hemjulausu ástríöur,
ofsi og grimd. Þar af leiöandi eruö
þiö svo skamt komnir áleiöis, og
þekkiö nú aö eins ofurlítiö yfirborö
hinnar sýnilegu náttúru, og þar við
situr.
Vér huldubúar höfum ávalt ráöiö
yfir andlegum öflurn, svo máttugum,
aö nteö þeim hefðum viö getað tortímt
hamingju ykkar gersamlega og jafn-
vel afmáð ykkur alveg. — En slíkt
athæfi heföi einungis leitt yfir okk-
ur voða refsingu, því guðs vilja og
ráðstöfun veröum viö aö leita og
hlýöa, engu síöur en þið mennirnir,
og eigum alt undir hans náö.”
“En hvernig getiö þér, huldubúar,
haldið viö lífi ykkar, þar sem vér
höfum alt jaröriki til eignar og um-
ráöa ?” mælti Hallur. “Okkur var og
gefiö vald yfir öllum dýrum jarðar-
innar, ef trúa má bibliunni.”
“Viö vorum ekki þar gcrö afskift,
frekar cn annarstaðar,” mælti huldu-
konan. “Því, enda þótt þér kunni aö
jiykja það býsna uudarlegt, þá eigum
viö okkar heim, eins og aöskilinn frá
ykkar, og þar ráðum við öllu. Þess
vegna er okkur eins vel líft fram á
regin fjöllum og gínandi öræfum, þar
sem ])iö sjáið Iítiö annaö en urð og
auðnir, eins og ykkur á gróöursælu
hafsströndinni. Svona hefir drottinn
útbúið þaö í öndveröu, þvi hann ber
fööurlega umhyggju jafnt fyrir voru
lifi sem ykkar. Þó cr heintur þessi
í hcild sinni okkur báöum sameigin-
legur. Eg veit þiö trúiö þessu ekki,
sökum þess þið sjáiö fátt eitt í sinni
réttu mynd. Og hver er orsökin?
munt þú spyrja. Sú, aö ykkar and-
lega sjón er lokuð, en vor hefir veriö
opin alt frá upphafi jarölifsins fram
lii Jjessa dags.”
“Eg get ekki trúað því,” mælti
Tungu-Hallur, “að niunur vor sé svo
milall, sem þú segir.”
“Hve munur vor er mikill,” sagöi
huldukonan, “gctur þú ráðið af því,
að vér skynjum alt íyrir fram, en þiö
mcnnimir alt á eftir. En þetta, eins
og annað, er vísdómsfull ráöstöfun
alvizkunnar. Eöli ykkar mannanna
er og þann veg háttað, aö það myndi
veröa ykkur stór bölvun og jafnvel
eyöilegging allrar gæfu, ef þiö sæuð
alt fyrir frant .
Vér huldubúar vitum líka, hvar
auöæfa náttúrunnar er að leita, og
vér notum þau eftir þörfum, en
treystum þó að öðru leyti fonsjá
drottins.
Fjársöfnun og fégræögi á sarna
liátt og hjá ykkur, er alveg óþekt hjá
óklcar lýö. Hann hefir aldrei oröið
svo andlega spiltur, aö festa ást á
slíkum hégóma.
Ef þiö fengjuö að líta — þó ekki
væri nerna einu sinni — yfir hinar
fögru og frjósömu lendur vorar,
myndi ágirndin og drotnunarsýkin
veröa ykkur óbærileg kvöl, — ef hún
eigi brendi ykkur til ösku — því aldr-
ei mynduö þiö sækja sigur í vorn
garö. Vér þekkjum svo mörg undir-
tök, sem þið ekki fengjuð varast.
A hve háu menningarstigi vér
stöndum, getur þú einnig ráöiö af
því, aö vér eigum sögu vora óslitna
frá upphafi tilvcrunnar — og ykkar
líka, en þiö hafiö öllu glataö. — Þaö
er biblía vor, huldubúa.