Syrpa - 01.01.1914, Blaðsíða 60

122
SYRPA
Vér þekkjum líka fyrstu frum-
tungu mannkynsins. Þa'5 mál var
okkur sameiginlegt um margar aldir.
Fyrir meir en 8 þúsund árum týnduð
þiö henni alveg, en nú er hún kend i
skólum vorum, þvi vér eiguin slíkar
stofnanir, eins og þiö.-------
Þú hefir ávalt mótmælt því, meö
stóryrðum, frekju og fyrirlitning, aö
til gæti verið önnur kynslóö á jörö
þessari, þér og öörum ósýnileg nema
aö eins örsjaldan. Nú vona eg aö þú
sannfærist um, að svo hefir þó verið.
Kf nú leyndardómadjúp náttúr-
unnar stæði þér alveg opið, myndir
þú sjá fleira en okkur, og erum vér
huldulýður þó eiginlega ferföld kyn-
slóð, ef skifta skal eftir litarhætti.
En vér hinir hvltu, erum þó fjöl-
mennastir.
En þetta á sér einnig stað i ykkar
ríki. Og um það, hvernig þessi lita-
skifting er til orðin upphaflega, get-
ur þú fræðst í vorri stóru og fróð-
legu mannkynssögu.
En nú skal eg fræða þig um það
einnig, að til cru tvær kynslóðir aðrar,
sem þið aldrei sjáið, þótt okkur séu
þær kunnar. Það eru einnig líkam-
legar verur, en standa í flestum
greinum skör lægra en við og þið.
Þær erti hvorug fjölmenn, en eiga þó
sinn heim fyrir sig. ,
Það er eitt af undraverkum guðs,
að hann hefir skapað lifandi líkams-
verur alstaðar í jörðu og á, og gjör-
fylt þannig alheims rúmið, þrátt fyr-
ir þess miklu stærð.
Og engin þeirra stendur þó annari
fyrir þrifum.
Nú sér þú, Hallur bóndi, að það er
engin minsta ástæða til þess fyrir
ykkur mennina, að þykjast eins vold-
ugir og þér látið í veðri vaka; því
þúsund þúsundir óþektra kynslóða
standa ykkur langt um framar.
Þið eruð að eins hverfandi dropi í
ómælis hafdjúpi eilífðarinnar. Þið
erttö ekki einir, þótt þið ætlið að svo
sé.”
Hér lyktaði samtali Iialls og
huldukonunnar í fyrsta sinn, er
fundum þeirra bar saman og kunn-
ingsskapur liófst þeirra á milli, sem
eftir þetta var viðvarandi um mörg
ár.
Hafi Tungu-Hallur ekki þókst
nregilega sannfærður um það áður,
að þessi hulda kynslóð væri til, þá
var hann nú í engum vafa um það
lengur.
Svo sagði hann sjálfur frá mörg-
uni sinnum er tilrætt var um liuldu-
fólk, að nú gæti hann ef nauður
krefði lagt fram fullgildar og ó-
hrekjanlegar sannanir fyrir því að
þessar mannverur væri til, ef nokkur
maður vildi gjörast svo fífldjarfur
aö vcfengja sögu sína
Sögumaður minn, sem nú er dáinn
fyrir meir en 30 árum—þá fjörgam-
all—var Tungu-Halli nákunnugur og
haföi verið hjú hans um nokkur ár.
Hann sagð mér, að Hallur hefði
horfið á öllum hátiðum um lengri eða
skemmri tíma, og vissi enginn maður
hvar hann dvaldi á meðan. En allir
trúðu því, að hann væri þá í heim-
boði eða heimsókn hjá þessari alda-
vinkonu sinni i hulduheimi.
Bibliu álfa kvaöst Hallur liafa les-
ið. Sagði hann þá bók bæði mikla og
merkilega, og að lntn fræddi nákvæm-
lega um uppruna þessara tveggja
kynslóða, er hann kvað nánar að