Syrpa - 01.01.1914, Blaðsíða 37

í RAUÐÁRDALNUM
99
aflátanleg-a, hver í lcapp við annan.
Einn nefndi þetta hótelið og annar
hitt, eins hátt og röddin leyfði. Eg
man eftir því, að þá voru nefnd
noklcur hótel, sem síðan hafa ann-
aðhvort breytt um nöfn, eða alveg
hætt að vera til, eins og til dæmís:
Grand Union Hotcl,Hasting's House,
Davis House og Gable Hotel.
Eg var nú orðinn einn eftir af
öllu ferðafólkinu, og skimaði í allar
áttir til aÖ vita, hvort eg sæi elcki
einhverja lconu, sem útlit hefði fyrir
að vera íslenzk. En þar sást engin
lcona á ferð. Þær fáu lconur, sem
staðið höföu á vagnstöðvastéttinni,
þegar eg kom, voru nú allar horfn-
ar. Erænlca mín hafði áreiðanlega
ekki verið á meðal þeirra. Að vísu
háfði eg alclrei séð hana, en eg hafði
oft heyrt henni íýst, og trúbi ekki
öðru en eg mundi þeklcja hana, ef
eg sæi hana. Mér hafði verið sagt
að hún væri lítil vexti, meö ljóst
hár mikið, og dálítið slcarð í hök-
una. Þetta fanst niér vera nægi-
legt til þess, að eg gæti þelct hana.
En hún átti að þelckja mig á því,
að eg halði stórt ör á vinstri lcinn-
inni og var hár vexti, eftir aldri, en
fremur grannur og holdskarpur.
Svo leið nolckur stund að frænka
mín kom elcki, og eg fór að hugsa
um að eg skyldi biöja umsjónar-
mann vagnstöðvanna að vísa mér á
einhvern íslending. Því gæti eg
náð tali af íslending, var eg viss
um að geta fundið frænku mína.
En töluna á húsi hennar vissi eg elcki
og ekki heldur nafnið á strætinu,
sem hún bjó í, því hún hafð aldrei
getið um það í bréfum þeim, er hún
hafði skrifað mér, enda voru þá
clclci lcomnar tölur á húsin í Winni-
peg, nema á stölcu stræti. En eg
vissi þnð, að hús frænku minnar
var á Point Douglas og all-nærri
ánni.
Rétt í því, að eg ætlaði að fara
að gefa mig á tal viö umsjónarmann ,
vagnstöðvanna, tólc eg eftir því, að
lítil kona gelclc meðfram járnbraut-
inni aö austan, og stefndi til mín.
Hún gelclc rösklega og þreklega,
og vaggaði ofurlítið og sló út hægri
bandieggnum með lcöflum, eins og
hún vreri að banda einh verju frá sér.
Þegar hún lconi nær, sá eg að hún
hafði ljóst hár, sem va.r rétt í þann
veginn að byrja að hærast; í hök-
una var ofurlítið skarð, augun voru
stór og skær, en margar rákir í
augnalcrókunum og noklcrar hrukk-
ur í lcinnunum. Hún leit út fyrir að
vera um fimtugt. Eg vissi strax að
þetta var Sólrún frænlca mín. —
Hún gelclc rakleitt til mín, heilsaði
mér á íslenzku, og ralc að niér remb-
ings lcoss.
,,Eg hefði þá verið steinblind, ef
eg hefði elcki þekt þig—jafnvel á
meðal margra þúsunda, “ sagði hún^
,,því þú ert eftirmyndin hans afa
þíns sáluga. Eg' hélt samt að þú
værir elclci orðinn alveg svona hár,
en eg bjóst við að þú værir dálítið
þreknari. — Þú verður nú aö fyrir-
gefa, hvað eg lcem seint. En lestin
lcom fyr en mig varði, og svo var
dálítið annað, sem taföi mig“.
Eg bað hana ab tala eklci neitt
um þab, en gat þess að eg Væri þvi
feginn, að vera kominn til Winni-
peg og búin.i að finna liana.
,,Við skulum nú leggja strax á
stað heim til mín,“ sagði hún; en
hugsaðu eklcert um farangur þinn
fyr en í f yrra málið“.
Og s.’vo lagði eg af stab meÖ
frænku, .minni, og hélt á töskunnj