Syrpa - 01.01.1914, Blaðsíða 23

SJÓORUSTAN
85
Aö eins ein þjóð hafði getað veriö
sivakandi óvinur hans. Hngland
hafði stutt þegna 'nans í Flanders,
sem risu tipp móti honum, og lagt
þeim til bæði menn og fé. Ensk
skip höfðu rænt í nýlendum Spánar
og boðið valdi hans byrginn ba^ði í
Vest.urheimi og Norðurfilfunni.
Flotadeildir hans höfðu farið hall"
oka fyrir þeim, og þau höfðu tekið
borgir herskildi fyrir honum og
brent hergagnabúr hans á ströndum
sjálfs Spánar. Englendingar höfðu
sýnt Filipusi sjálfum lítilsvirðingu;
hann var gerður hlægilegur í enslc
um háðleikum. Skopiö hafði tendr-
að reiði hans jafnvel enn þá meira
en tjónið, sem vald hans hafði liðið.
Það var því í tvöföldu hefndarskxni
að liann réðist á England. Ef það
tækist að leggja England undir sig,
hlutu Hollendingar að gefast upp,
Frakkland gæti ekki reist rönd við
honum og keisaravaldið') mundi
ekki verða honum mótfallið—heims-
veldið sýndist í vændum, ef hið
marghataða England yi ði yíirunnið.
Filipus hafði enn þá eina hvöt,
og hana sterka, til að segja Eng-
landi stríð á hendur. Hann var
einhver hinn einlægasti og strang-
asti trúofstækismaður síns tíma.
Hann skoðaði sig sjálfur og var af
öðrum skoðaður sem til þess kjör-
inn að uppræta villutrú og setja aft-
ur á stofn vald páfans um alla Norð-
urálfuna. Um miðja sextándu öld-
ina byrjaði megn mótstaða gegn
mótmælenda trúnni af hálfu ka-
þólsku kirkjunnar, og Filipus trúði
því, að forsjónin ætlaði sér að halda
því verki áfram. Allar siðbótar-
i) Þá var keisari Rudolph annar yiir
hinu forna þýzku keisararlki.—Þýð.
kenningar höfðu verið fullkomlega
upprættar á Spáni og Italíu, og
Belgla, sem að hálfu leyti hafði
snúist til mótmælendatrúar, var
orðin eitt hið ramm lcaþólskasta
land I heimi. Hálft Þýzkaland var
aftur unnið undir kaþólsku kirkjuna.
Endurbótin svo nefnda innan ka-
þólsku kirkjunnar hafði greiðan
framgang í Savoy á Frakklandi og
í Sviss, ICaþólska sambandið') var
sigursælt á Frakklandi. Páfavaldið
var risið úr svefnmóki því, sem það
hafði legið í um margar aldir, og
sýndi nú með aðstoð Kristmunkanna
og annara klausturfélaga rögg af
sér, er minti á daga H íldibrandar
Og Innocents þriðja.
Mótmælendurnir í Norðurálfunni
liöfðu því nær látið hugfallast og
litu til Etiglands eftir hjálp og vernd.
Menn viðurkendu að á Eiiglandi
væri aðalveldi mótmælendati úar-
manna; og' að ef England yrði yfir
unnið væri mótmælendahreyfing-
unni veitt banasárið. Sixtus fimti,
sem þá var páfi, hvatti Filipus mjög
til þess. Og þegar sú fregn barzt
til Ítalíu og Spánar, að Englands-
drotning hefði látið taka af lífi bina
kaþólsku Maríu Skotadrotningu,
gekk reiði páfans og konungsins
frani úr liófi.
Prinsinn af Parma, sem var gerð-
ur að yfirherforingja leiðangursins,
safnaði saman æfðum og reyndum
ber, sem var sérstaklega til þess
ætlaður að sigra England. Auk
hersveitanna, sem voru í herbúðum
hans,— eða undir stjórn hans, voru
honumsend fimm þúsund fótgöngu-
liðs frá Norður- og Mið-Ítalíu,
i) Hið heilaga kaþólska samband, sem
var stofnað til að verja tiúna og kirkjnna,
Þýð,