Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 5

SYRPA, 1. HEFTI 1917.
3
“Skáldin dreymir ; viS sem erf-
iSum frá morgni til kvelds búum
í landi virkileikanna. Mitt
hlutverk hér yrói að verSa
bóndi. Eg hefi sett mér hærra
takmark. AuSur er sól fram-
kvæmda, framkvæmdir framfara
og því—”
Hann lauk ekki viS setning-
una, honum varð litiS á Svönu,
stúlkuna sem hann elskaSi, elsk-
aSi í þaS minsta næstsjálfum sér;
og hann sá tárin, perlur tilfinn-
inganna, flóa niSur eftir rós-rauS-
um vöngunum. HjarlaS fór aS
slá ótt og títt.
“Þú gleymir skyldunni, gagn-
vart mér, foreldrum þínum.land-
inu þínu. Er þaS auSur, frægS
eSa völd, sem skapa vellíSan
manna,gera þau svefninn rólegri,
matarlystina betri, gleSina dýpri
eSa lífið hamingjusamara ? Nei !
þaS er ástin, einfalt og óbrotiS
líf, rödd skyldunnar þegar henni
er fullnægt, sem gera lífiS aS lífi.
Þetta réttir fram sveitin, bjóSum
viS þér, og þú ætlar að kasta því
frá þér. ” Rómurinn var ekki
ásakandi, heldur klökkur, líkast-
ur fjarlægum klukknahljómi.
Þau héldu samtalinu áfram
lengi fram eftir kveldinu, en áS-
ur en þau skildu, hafSi fyrsti
skuggi lífsalvörunnar falliS á ást
þeirra og framtíS.
*
Sólheitan ágústdag var Þor-
steinn á gangi neSarlega á Por-
tage Ave. Alt var á iSi, allir aS
flýta sér, hávaSi og skarkali kæfði
samtal þeirra sem fram lijá fóru.
Þorsteinn var aS bera þaS, sem
fyrir augun bar saman viS dalinn
heima. KyrSina og róna í sveit-
inni. Hann leit "yfir strætið, yfir
f jöldann,af einni stórbyggingunni
á aSra. ÞaS var eitthvað stórt
viS þaS alt sem honum féll í geS.
Myndirnar, sýnirnar voru aS
birtast.
Hann var rifinn upp tir hugs-
unum sínum viS lilýlegt handtak:
"Rigndi þér niSur meS dembunni
í gær ?” var spurt. Þorsteinn
þekti málróminn, þekti manninn.
Það var Gunnar frá Læk, gamall
smala- og skólabróSir.
Þeir viku sér inn á skrifstofu
Gunnars, hún var í eirini stór-
byggingunni. Þar spjölluSu þeir
um gamla landiS, um nýja landio
og tækifærin.
“MeSal annara orSa”, sagSi
Gunnar, “þú segist hafa dálítio
af peningum, hér er heilræSi,
geymdu þá í bráðina, þaS verða
eflaust margir sem ráSleggja þér
aS gera eitt og annaS, kaupa hilt
og þetta'; en viljurSu auðgasc
af annara reyrislu, þá afþakka
góS boS. Þú værir kanske til meS
aS vinna fyrir mig fyrst um sinn,
meSan þú ert aS kynnast, viS
munum held eg komast aS samn-
ingum.”
Þorsteinn samþykti þaS, þakk-
aSi holl ráð og góð boS.
Ári seinna voru þeir orðnir fé-