Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 38

36
SYRPA, 1. HEFTI 1917
fara yfir ána og var hann þar fram á miSjan dag. Hann sá Þor-
grím verkstjóra, er hann bar tað á tún, en eigi vildi hann vera
nálægt honum. Þorgrímur var dimmrauSur í andliti, þögull og
skapgóður, en Þorgilsi féll hann eigi í geS.
ÞaS sumar afréSu þau Þorgrímur og Þórunn aS ganga aS
eiga hvort anna'S. Olli þaS miklum vandræSum síSar meir, en
eigi koma þau viS þessa sögu. Illa féll Þorgilsi, er hann vissi
hvaS til stóS. ÞaS hafSi aldrei veriS nein vinátta meS honum
og Þorgrími, en hann mundi enn vel eftir föSur sínum og gat
naumast trúaS, aS jafn frækinn maSur hefSi tvnst í hafi. Án
þess aS geta orSum aS því komiS, mislíkaSi honum framferSi
móSur sinnar sökum föSur síns; miklu lengur skyldi hún hafa
biSiS eftir honum, jafn-ágætum manni.
Ekki mintist hann framar á, aS sér bæri aS taka viS bús-
forráSum í TraSarholti. Miklu fremur blygSaSist hann sín
fyrir aS hafa nokkuS um þaS talaS og fanst þaS ómakleet í garS
föSur síns. Þorgrímur gekk nú í staS föSur hans til borSs og
sængur, hann réSi fyrir búi og stjórnaSi þrælum og ambáttnm
TiáSi þar ekki á móti aS mæla og smám saman vandist Þor!rils
viS þaS og gleymdi föSur sínum. Var hann nú nefndur Þorg'Is
Örrabeinsstjúpur. Fyrst er hann heyrSi þaS. varS hann rauSur
mjög í framan, og næst reiddist hann og ruddist nm fast milli
ambáttanna, er stóSu viS þvottakeröld sín. “Eg er sonur Skóg-
ar-ÞórSar og vil einskis annars nafn bera ” mælti hann. Nokkr-
ar af ambáttunum hlógu aS honum, en ein tók hann í fang sér
og sagSi: “Vel mælir þú, Þorgils,” og kysti har>n um le'S
Þorgils sleit sig lausan, en ekki líkaSi honnm miSur á eftir. En
smám saman festist nafniS viS hann og aS lokum gaf hann því
engan gaum og eitt sinn nefndi hann sig því siálfur.
Ekki féll honum vel aS vera í TraSarholti eftir aS Þorgrím-
ur kom þangaS, enda dvaldi hann þar eigi lengi eft’r þaS. Sá
atburSur gerSist, er hann var fimm vetra gamall, er batt enda
á dvöl hans þar.
ÞaS var um haustiS, eftir heyannir. en áSur en haustverk
byrjuSu, aS stofnaS var til gleSileika í TraSarholti, og komu
þangaS menn og sveinar af öllum nálægum bæium. Voru borS
sett út og laufskáli bygcSur yfir. Konur gengu um beina, og aS
vei?lunni endaSri hófust leikarnir. Skemtu menn sér viS hesta-
at, kappsund og knattleik. Sveinarnir efndu einnig til knatt-
leiks.
Þorgils var stór, sterkur og fimur eftir aldri, en samt völdu
sveinarnir hann ekki meS í leikinn. Hann kvaSst vilja vera í