Syrpa - 01.04.1917, Síða 43

SYRPA, 1. HEFTI 19l7
41
viss. Þótti honum þetta kynlegt mjög, því þaÖ hafSi eigi fyr
skeS. Komu engir nálægt haugunum í myrkri, af ótta viS þá
dauSu. Voru þeir stundum lagSir öfugt í haugana og kvörtuSu
um þaS. Stundum voru þeir kátir og sátu uppréttir og kváSu
viS raust í haugunum; stundum hristu þeir vopn sín og kölluSust
á nöfnum, er voru gleymd lifandi mönnum. Engan fýsti, aS
vera þar í myrkri. En nú sá Þorgils, aS menn nokkrir voru þar
og höfSust eitthvaS aS. Fýsti Þorgils aS vita, hvaS þeir væru
þar aS gjöra, og vék þangS. Gætti hann þess vel, aS þeir sæi
sig ekki. Hann komst nær þeim án þess þeir yrSu hans varir,
unz hann gat vel séS, hvaS þeir aShöfSust. Voru þeir þrælar
fimm saman. HafSi einn þeirra sleggju í höndunum og annar
pál; einn stóS á verSi en tveir voru viS hauginn, þar sem hinir
voru aS grafa.
Þorgils stóS og horfSi á þá langa stund og var honum for-
vitni á aS vita, hvert erindi þeirra væri þangaS. GrunaSi hann,
aS þeir mundu ætla sér aS ræna hauginn og afréS hann aS koma
í veg fyrir þaS. En hann vildi ekki fara óSslega aS neinu, heldur
bíSa unz hann gæti staSiS þá aS verkinu. Engu höfSu þeir enn
náS, þótt þeir væru langt á veg komnir meS aS rjúfa hauginn.
ÆtlaSi Þorgils aS taka af þeim meS valdi fjármuni þá, er þeir
kynnu aS ná, og færa Lofti, svo hann gæti gjört viS þá þaS er
honum litist bezt.
Myrkur var komiS, svo aS Þorgils gat staSiS skamt frá
þrælunum. HöfSu þeir nú því nær lokiS verki sínu og voru
svo ákafir, aS þeir tóku eigi eftir honum. Sá, er pálinn hafSi,
skreiS út úr göngum, er hann hafSi grafiS inn í hauginn, en
jafnskjótt skreiS annar inn. Kom sá út, meS eitthvaS á milli
handanna, sem þeir skoSuSu allir. Fór hann aftur inn í haug-
inn og var þar nokkra stund. Er hann kom út aftur, hafSi hann
meiri fjársjóSi. Flyktust þeir nú allir umhverfis þá og stjökuSu
hver viS öSrum. Sá Þorgils nú aS tími var kominn fyrir sig
aS gjöra vart viS sig.
Hann hljóp á milli þeirra líkt og stormhviSa skylli á þá, og
féllu þeir í allar áttir. SkipaSi hann þeim öllum aS krjúpa á kné
og gjörSu þeir þaS. “FáiS mér ránféS," mælti Þorgils. Þeir
fengu honum silfriS, án þess aS mæla orS; var þaS armhringur,
festi og bikar. Eigi báru þeir kensl á Þorgils, því þeir voru eigi
frá Gaulverjabæ; hann skar sundur fiskisnæri sitt og batt hendur
þeirar allra fyrir bak aftan. “StandiS upp allir,” mælti Þorgils;
og hlýddu þeir honum. Rak hann þá yfir mýrina og á veginn,
sem væru þeir sauSir, og alla leiS heim aS Gaulverjabæ. Er þeir