Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 45

SYRPA, 1, HEFTI 1917
43
Hann steig á skip, sem átti aS fara til Noregs, í Knarrar-
sundi, og ætlaSi hann sér aS ganga í þjónustu hjá Hákoni jarli,
sem þá réSi fyrir Noregi; en þeir atburðir gercSust, sem ónýttu
fyrirætlun hans. Stormar miklir af norðaustri hröktu þá af réttri
leiÖ, svo aÖ þeir tóku land langt fyrir sunnan Þrándheim, en
þangað höfðu þeir ætlað sér. Eftir hrakninga mikla sáu þeir
land, þremur vikurn eftir að þeir lögðu í haf, og höfðu tal af
langskipi, er sigldi fram hjá þeim. Beið skipið þeirra. Var það
svart á lit og skjöldum skarað og voru margir vopnaðir menn á
því. Maður sat í lyftingu og var hann mikill vexti.
Sá, er í lyftingunni sat, var Eiríkur, sem nefndur vár hinn
rauði. Bar hann nafn með rentu, því hann var rauóur á hár
sem rauður göltur, og í fleiru var hann líkur gelti, með lítil hvöss
augu, stórar hvítar tennur og kjálka mikla, er voru þaktir stinn-
um og úfnum skegghárum. Samt var hann maður ræðinn og
vingjarnlegur, er hann vissi við hvern hann átti tal. Hann félst
á að leyfa íslendingum að verða sér samskipa, því hann kvaðst
einnig ætla til Noregs, og kvaðst hann búast við liðveizlu frá
þeim, ef hann mætti óvinum sínum. ’ Segir mér hugur um, að
svo muni fara,” segir hann; “munu þeir vilja auðgast af að finna
mig, því eg er nú útlagi, og hirði eg eigi hver það veit.” Hafði
hann rænt konu manns nokkurs og haft hana með sér síðan;
einnig hafði hann drepið hersir einn, að nafni Valþjóf, með þeim
hætti, að hann losaði skriðu, er hljóp á bæ hans. Hann fékk
brátt mætur á Þorgilsi og vildi hafa hann í sinni þjónustu, en
Þorgils kvaðst hafa ætlað sér í fyrstu á fund Hákonar jarls, og
kvaðst mundu gjöra svo. “Er tími nógur fyrir höndum,” mælti
Þorgils, og sagði Eiríkur, að það væri viturlega mælt, af jafn-
ungum manni og Þorgils, þó eigi væri það vel svarað fyrir sinn
aldur.
Nokkru síðar mættu þeir dönskum skipum, og hófst sjóor-
usta með þeim. Lögðu þeir skipum sínum saman og festu í
tengsl. Börðust þeir síðan og veitti ýmsum betur. Barðist
Eiríkur vasklega og gekk berserksgang; grenjaði hann hátt og
lagði á báðar hendur með atgeir miklum, ér hann hafði að
vopni; sá hann jafnan á hvora hlið hallaðist í orustunni. Þor-
gils sýndi mikla hugprýði; stóð hann í stafni og hafði boga lang-
an og tvo örvamæla. Höfðu Danir hann mjög að skotspæni
enda var hann þeim all-skeinuhættur.. Var það mannhætta
mikil, en ekkert skeyti snart hann; og stóð hann þar, unz hann
hafði skotið öllum örvum sínum. Gekk hann þá um þiljur og
hrakti, ásamt öðrum ungum manni af skipi Eiríks, er Játmundur