Syrpa - 01.04.1917, Síða 46

44
SYRPA, 1. HEFTl 1917
hét, alla Dani, er upp á skipiS höfSu komist, ofan aftur. VarS
hann þá sár á fæti af höggi, er hann fékk er ma'öur nokkur reyndi
aÖ höggva sundur á honum hásinarnar.
Eiríkur rauði misti einn fingur, er maður nokkur hjó til
hans. Tók hann upp fingurinn og mælti: “Tak fingur minn,
mannfýla.” Kastaði hann fingrinum í auga þeim, er hjó hann
af, og hjó hann um leið banahögg áður en hann gat nokkurri
vörn fyrir sig komið.
Þeir tóku fé mikið af skipunum, og héldu leiðar sinnar;
vildu íslendingarnir komast til Þrándheims, því þar var Hákon
jarl, en Eiríkur rauði vildi ekki þangað fara. En er þeir skildu,
kvaðst Játmundur vilja fara með Þorgilsi. Höfðu þeir þá svar-
ist í fóstbræðralag. Varð Eiríkur fár við, er hann heyrði það.
“Mun eg ná ykkur báðum á mitt valt síðar meir,” mælti hann,
“en nú mun eg verða að leyfa ykkur að fara. Skuluð þið nú
taka vel eftir orðum mínum. Þú, Þorgils, skalt muna það, að
þá er eg geri orð eftir ykkur, verðið þið að koma á minn fund.”
Þorgils lofar því.
Ekki segir mikið af dvöl Þorgilsar í Noregi, því hann hafði
þar dvöl skamma. Eigi líkaði honum að vera með Hákoni
jarli, er var nú kominn á fallanda fót og sat jafnan að drykkju
og hafði frillur margar. Vildu þeir Játvarður og hann komast
í félag með betri manni. Fundu þeir skip, er var reiðubúið að
sigla til Skotlands. Báðu þeir um far og fengu það. Átti skip
þetta höfðíngi nokkur á Katanesi, er Ólafur hét, og var hann á
heimleið. Með honum var víkingur nafnkendur, er Svartur
hét; var það hið rétta nafn hans, en viðurnefni hans var járn-
haus, og var það réttnefni. Kvaðst Svartur ætla sér til Skot-
lands til þess að fá systur Ólafs fyrir konu, en eigi kvaðst hann
mundu dvelja þar lengi. “Mun eg taka konuna og alt það, er
eg get með henni fengið, og halda svo til Englands; er þar meiri
von góðs fjárafla.” Var hann digurmæltur mjög, en fáir gáfu
honum gaum. Játmundur sagði, að hann mundi berserkur vera.
Þorgils lagði lítinn trúnað á það. “Víst mælir hann sem ber-
serkur, en eg hygg, að eigi þurfi berserki á móti honum.”
Ekki segir af ferðum þeirra, fyr en þeir koma til Skotlands.
Bauð Ólafur öllum hjá sér að vera, nema Svarti er var lítt vel-
kominn gestur. Játmundur fékk góðan þokka á Guðrúnu systur
Ólafs og sat jafnan á tali við hana, er hann gat. Eigi dáði Þor-
gils hana að sama skapi. Guðrún var kona fríð sýnum, há og
grönn. Eitt sinn, er fólk alt var í höllinni, sagði Guðrún í áheyrn
allra, að hún skyldi aldrei giftast Svarti. Þótti Svarti hún gjöra