Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 59

SYRPA, 1, HEFTI 1917
57
að starfinu með öðrum konum, og kallaði hana til sín. Þú munt
vera sök í þessu, hygg eg," mælti hann; “en eigi munt þú hafa
vitað, hvað það hefði í för með sér. Mun þér þykja það fremd,
að menn berjist þín vegna, en lítil gæfa fylgir því, að fá sér
mann með þeim hætti. Munt þú nú dvelja hjá Þóreyju um hríð
og vil eg eigi hafa, að þú dragir að þér hugi slíkra manna sem
Sörli var, með látæði þínu.” Guðrún kvaðst ekki hafa gjört
slíkt. "Að vísu mun það satt vera,” mælti Þorgils, ”en þó
leyfðir þú honum að hafa fíflskap í frammi við þig og komst
oss þannig í vandræði.”
Um miðjan dag var kvikfénaður allur burtu rekinn, og eigi
neyttu þeir matar fyr eri húsmunir allir voru á hesta komnir og
á leið til Traðarholts. Síðan brendu þeir heyin og varð Þorgils
eftir með sínum mönnum til að sjá um að það væri gjört. Og
er þeir voru að því, heyrðu þeir í gegn um reykinn, að mörgum
hestum var riðið heim að bænum og sáu blika á vopn. Voru
þar margir menn saman, en Þorgils gaf því engan gaum. Hann
hafði sverðið Jarðhússnaut hjá sér, og allir menn hans voru
vopnaðir. '
Eitt eður tvö andlit sáu þeir skima gegn um reykinn, en
nokkur tími leið áður en nokkur kæmi þangað, er þeir voru.
Loks kom einn af komumönnum til þeirra og teymdi hest
sinn, og fylgdu nokkrir fast á eftir honum. Hann var herði-
breiður, stórskorinn í andliti, með mikið skegg dökt. Á herðum
sér hafði hann skarlatskápu og var henni kastað aftur yfir öxlina
svo að handleggurinn var laus. Hann hafði hjálm á höfði.
Maður þessi var að sjá um fertugt. Þeir Þorgils og hann horfð-
ust í augu um hríð.
Aðkomumaður tók til orða: "Hér hafa menn flutt bú-
ferlum í dag.”
"Víst má sjá merki þess," svaraði Þorgils.
"Og eigi mun það fyrir enga sök,” mælti hinn, ”ef mér
er satt sagt.”
"Enginn yfirgefur heimili sitt, nema til sé knúður,” mælti
Þorgils.
Eftir nokkra stund mælti hinn: "Hvort veizt þú, hvert
heimamenn hafa farið?”
Þorgils kvaðst það ekki vita.
"Þú munt meina, að viljir ekki til þeirar segja.”
"Eg hefi sagt það er eg meina,” mælti Þorgils.
"Þá munum við nógu snemma fá að reyna, hvernig vinir
Kols reynast honum."