Syrpa - 01.04.1917, Qupperneq 72

70
SYRPA, 1. HEFTI 1917
en hann var beztur og trúastur manna hans. Féll Þorgilsi þaS
illa, þótt hann léti eigi á því bera.
LeiS nú veturinn fram aS jólum; eftir jól tók verra viS.
UrSu menn sjúkir Jósteins megin í skálanum og hinar löngu,
köldu nætur gerSu þá æra. HeyrSist þeim hljóS kynleg og
fyltust ótta. Sótti þetta mest á ÞorgerSi konu Jósteins. Sá hún
ofsjónir margar, er hún var drukkin. Nótt eina sátu þau öll aS
drykkju sem oftar. VeSur var ilt úti. HeyrSu þau þá aS bariS
var högg mikiS á dyrnar. Einn þeirar sagSi: “GóS tíSindi
mættu þar vera." Spratt annar þá upp og mælti: “Fara mun
eg til dyra og grenslast um, hvort sem hér eru góS tíSindi eSa
ill.” OpnaSi hann dýrnar og hljóp út, en kom eigi inn aftur. Jó-
steinn og annar maSur fóru út aS leita aS honum, en fundu hann
eigi. Kveiktu þeir á kyndlum og leituSu um fjöruna. Loks sáu
þeir hann þar sem hann stóS fyrir framan kletta nokkra og rétti
út báSar hendur og tvísteig. Sáu þeir, aS hann var ær, en fengu
komiS honum aftur inn í skálann. Æpti hann hátt, þaS sem eftir
var nætur og um morguninn dó hann.
Næstu nótt fór á sömu leiS. Var bariS högg á dyr og
spratt einn af mönnum Jósteins á fætur og mælti: “Sá mun er-
indi eiga viS mig,” og hljóp út. Eltu þeir hann og sáu hann
hlaupa yfir fjörugrjót og snjóskafla sem væri hann eltur. Hljóp
hann í sjóinn meS ópi miklu og sáu þeir hann eigi framar.
Sýktust nú menn Jósteins hver af öSrum af skyrbjúg og
dóu einn á fætur öSrum. VarS Jósteinn sjúkur á Þrettánda og
var ÞorgerSur, sem nú var farin aS lægja skap sitt, yfir honum.
Eigi vildi hann leyfa þeim Þóreyju og GuSrúnu aS koma nálægt
honum. “Eru öll þessi vandræSig ykkur aS kenna,” mælti hann,
“og vil eg eigi, aS þiS komiS hér nærri.” En er Jósteinn var
dauSur og þeir höfSu grafiS hann meS hinum í snjónum, tók
ÞorgerSur sömu sótt og dó einnig. Þórarinn dó síSast, og dó
hann þeim megin í skálanum, sem Þorgils var. HafSi GuSrún
hjúkraS honum. Grófu þeir hann nokkuS frá hinum, nálægt
þeim staS, er skipiS hafSi brotnaS og létu stein mikinn yfir hann.
Enginn hafSi sýkst eSur orSiS fyrir óhöppum af liSi Þor-
gilsar, en mjög voru þeir hræddir viS hina dauSu. Fanst þeim,
sem þeir vildi eigi kyrrir liggja. HeyrSu þejr hljóS mikil og kveS-
skap í þeim hluta skálans, er þeir höfSu búiS í. HeyrSust þeim
og högg barin á dyrnar og sem óSir menn æptu úti fyrir. Þórey
sagSi ekkert um þetta, en oft leit hún óttaslegnum augum á Þor-
gils; mátti þó á öllu sjá, aS hún reyndi aS bera sig vel. GuSrún
hafSi eigi eins gott vald yfir sér. Var hún orSin mjög breytt frá