Syrpa - 01.08.1920, Qupperneq 25

S Y R P A 247
stúl’kunni og kysti 'hana. ÞaS fór hrollur um rauðlhærSu stúlkuna
þegar hún sá, hve blíÖlega hann kysti höndina.
‘‘Komið meS heftiplástur, ef hann er til,” sagSi Hammond
i hvössum róm. ‘‘ESa þá hreint liín, ef plásturinn er ekki til.
Hún (dökkhærSa stúlkan) rak sig á hvassa horniS á svartborS-
inu í skólanum í myrkrinu í gærkvöld, og fékk þannig vont sár
á höfuSiS. ÞiÖ hefSuS þó aS minsta 'kosti mátt láta hana hafa
’jós — og eittihvaS, sem ætt var, aS eta. Þessi mjólk, sem hún
hafÖi, var súr.”
RauShærSa stújkan skalf á beinunum, af aS heyra hreiminn
í rödd Hammond’s og aS sjá eldinn í augum hans. Augnaráö
hans elti ihana upp á loft, og henni fanst röddin og augnaráöiS
vera sem svipa. Lóks fann Mrs. Stauffer hreina líniS, sem
Hammond hafSi heimtaÖ, og reif þaS í lengjur meS feitu, titr-
andi höndunum sínum. RauShærSa stúlkan skalf svo og hrist-
ist, aS hún var aS alls engu gagni.
Jess hafSi nú raknaS viS úr öngvitinu og hallaSist upp aS
bríkinni á legulbekknum. Hún var mjög föl og hafSi nú um-
búSir úr þni yfir enniÖ og utan um höfuSiS. Þegar Miss Alison
Fayre Gower læddist aftur inn í stofuna, hélt Jerry Hammónd
bolla, meS mjólk í, upp aS vörum Jess, og talaSi um leiS viS hana
rétt sem þau væru alein í veröldinni.
“Reyndu aS drekka þetta, kæra mín,” sagSi Jerry Ham-
mond. "Drektu svolítiS af mjólkinni — þér til styrktar —”
DökkhærSa stúlkan horfSi í augu Hammonds og reyndi aS
hlýSnast honum meS þvít aS drekka mjólkina. Hún saup á
henni, og reyndi aS drekka meira, en hún gat þaS ekki.
“Eg — get iþaS ekki. Eg kem henni ek!ki niÖur,” sagSi
(hún ofur lágt. “Þau hata mig — A'llie sama sem sagSi mér
þaS. HvaS ihefi eg gert fyrir mér til þ'ess, aS þau skuli hata mig?
HvaS hefi eg gert þeim?”
Jerry Hammond leit um öxl sér til Stauffer’s gamla og sagSi
styttingslega:
“FariS upp í herbergi mitt og sækiS ferSatöskuna mína;
og komiS einnig meS ferhyrnta stokkinn minn, sem þiS þ'klega
hafiS opnaS í dag eSa kvöld. Eg ætla mér ekki aS láta þessa
sbúlku vera einsarrila hjá ykkur eitt einasta augnablik.”
“Hiana nú!“ sagSi Stauffer og þaut upp meS vonzku. “Þér
hafiS ekki rétt til aS gera ySur svona herralegan viS okkur. Þér
hafiS engar sakir á okkur. Þér getiS ekki sannaÖ, aS viS höf-
um lokaÖ stúlkuna inni í skólanum —"