Syrpa - 01.08.1920, Side 51

S YRP A
273
mennirnir væru fláir og falskir; ihún mátti ekki líta viS, iþó hinn
fegursti riddari lægi í andarslitrunum af ástarbruna fyrir fótum
henni, nema meS þeirra leyfi.
ÞaS sá líka á ungifrúnni, aS iþaS voru engir klaufar, sem ihöfSu
fjallaS um hana. Hún var fyrirmynd allra meyja í námfýsi og
hlýSni. Margar meyjar stóSu í ítrustum æskublóma og kveiktu
ástir í ungum hjörtum, en þær voru vegnar og margvegnar og létt-
ar fundnar um síSir; þær fölnuSu og gleymdust. En hún blómgv-
aSist eins og yndisleg rósa, fögur og friSiarlblíS, og frændkonurn-
ar hrósuSu sér af henni( sem von var.
Barúninn var raunar ekki auSugur aS börnum, þó hann ætti
þessa einu dóttur, en hann var því auSugri af fátækum frændum.
■ Þessir frændur unnu barúninum hugástum, og fundu sér alt til, til
þess aS koma til hans, honum til gleSi og ánægju, en sjálfum sér
til saSnings og svölunar. Allir fæSingardagar voru reiknaSir
upp, allra þeirra, sem í ætt viS barúninn voru; þar voru haldnar
lukkuóska-veizlur, fyrir kalk-hvítum og kistulögSum langa'fa-
langafa-Iangafa-langöfum og fyrir öllum ömmum og þremenning-
um og fjórmenningum, fyrir öllum, sem voru alt aS öSrum og þús-
undasta af barúnsins háloflegu ætt, og sá ættbálkur var mikill.
Voru því veizlur fremur tíSar í höllinni, því fæSingardagarnir
urSu margir nokkuS; luku allir barúnsins frændur upp um þaS
einum mun-ni( aS enginn væri hans jafningi í heiminum, einkum
ef steikin var vel brúnélduS og víniS gott; þaS kalla sumir menn
matarást.
Barúninn var dvergur aS vexti og viti; hann var nokkuS
svipaSur tveggja þumlunga nagla, lítill, beinvaxinn og stinr.ur, en
enginn vissi alt þaS, sem komiS var saman í þeim naglahausi.
Hann grunaSi heldur en e'kki, aS han nmundi vera fremstur í
frægra s' eit, þegar afspríi gui hins vopnfræga veldri-aSals leiftr-
aSi 'hann háflatsalina, og hann sjálfur þar í miSjunni eins og sól.
Þá streymdi út úr fhöfSi hans óviSjáfnanleg gleSi og vizka; hann
sagSi frá öllum tröllasögum iog draugasögúm, vígum og vopna-
burSi, isem gerst hafSi um allan þann aldanna óraveg, sem ætt
hans hafSi blómgvast á ÞjóSverjalandi. Þar sátu ættingjarnir í
kringum ættjöfurinn og gleyptu orS hans eins og dauSþyrstur
maSur svelgur vatnsdrýkk á eySimörku.
Nú erþangaS aS snúa sögunni, aS mikil hátíS var fyrir hönd-
um, er átti aS hálda í höllinni'- þaS var von á unnusta ungfrúar-
innar. Svo var mál meS vexti, aS barúninn hafSi gert samning