Syrpa - 01.08.1920, Qupperneq 57

S Y R P A 279
gleSi. Hann tala&i einhveíju hulinsmáli vicS meyjuna og tók hún
til aS verSa dauf í bragði, og var eigi örgrant aS hún skylfi.
Eigi gat ihjá því ,'fariS, aS boSsfólki Stæki eigi eftir þessum
hlut; þótti öllum slíkt undarlegt. Hver rendi augum til annars,
menn yptu öxlum og hristu höfuSin, en enginn mátti skilja, hvaS
undir þessu mundi búa. VarS þögn mikil í höllinni, en er drykk-
urinn tók til aS svífa á, þá glaSnaSi viS aftur, og voru sagSar
margar undarlegar sögur; var sú hin seinasta, er barúninn sagSi.
ÞaS var sagan at heljarriddaranum, er nam á burtu Leónóru 'hina
fögru, og sagSi barúninn frtá henni á svo voSalegan hátt og meS
þeim hrífandi krafti, aS kvenfólkinu lá viS óviti, en háriS reis á
höfSum manna og stóS sitt út í hverja áttina.
Riddarinn hlustaSi meS athygli á þessa frásögu, og starSi á
barúninn á meSan á henni stóS. En er sagan var alt aS því á
enda( þá reisti hann sig upp smátt og smátt, hærra og hærra, og
jþegar barúninn lauk sögunni^ þá stóS riddarinn kertur og sýndist
hann barúninum eins og ógurlegur risi. Riddarinn hneigSi sig
fyrir iboSsfólkinu og kvaddi, en allir urSu óttaslegnir og barúninn
varS forviSa.
"Hverju sætir slíkt?” mælti barúninn. “Nú er þegar kom-
iS undir miSnætti, og þér ætliS á brottu héSan! H'ér er alt tilbú-
iS til aS táka á móti ySur, og herlbergi er til reiSu, ef þér viljiS
draga ySur frtá gleSinni.”
Riddarinn hristi höfuSiS, og var því líkast sem dimt sorgar-
ský drægi yfir augu hans. "Á svalari sæng en svannabrjóstum
mun eg und miSnætur mána blunda,” sagSi hann.
HjartaS gekk upp í háls og ofan í læri á víxl í barúninum,.
þegar hann heyrSi þetta andsvar hins mikla riddara.
Hann tók á öllu heljarafli siínu til þess aS láta ekki bera á hræSsl-
unni, og beiddist þess aftur af riddaranum, aS hann færi eigi
þannig á brottu.
Riddarinn hristi höfuSiS þegjandi, og kvaddi aftur boSs-
fólkiS; frændkonurnar sátu náfölar og stirSnaSar af hrellingu;
mærin drap niSur höfSi og tárin runnu niSur eftir vöngum hennar.
Barúninn fylgdi riddaranum út í hallargarSinn, þar stóS
hestur riddarans og stappaSi í steingólfiS; tungl var í fyllingu og
glóSu fáksaugun viS mánageislanum eins og helstjörnur í myrk-
heimi. Þá nam riddarinn staSar og mælti viS barúninn, en rödd
hans var eins og feigSarómur úr dauSra manna gröfum: “Nú
mun eg segja ySur, hvaS því veldur, aS eg fer í brottu héSan.