Syrpa - 01.08.1920, Qupperneq 58

280 SYRPA
Eg 'hefi KeiticS a$5 koma 1— batúninn tók fram í ræSu riddarans
og mælti: Þér getiS sent annan fyrir ySur.” “Þaö má eg
eigi, mælti riddarinn, “eg verS aS koma á iþessari miSnætur-
stundu til kirkjunnar í Trentulborg.” “ÞaS getiS þér geymt til
morguns,” mælti barúninn; “komiS þér nú og stígiS þér á brúS-
arbeSinn."
“Nei,” mælti riddarinn meS dimmri röddu, “mitt hjarta
byggir engin brúSarást, og mitt höld mun eigi byggja brúSar-
sæng, því aS köldum ná skal kuldi fróa, og andaSan ormar örm-
um vefja, um miSnætti skal eg und mána blunda, og brostin
iaugu und brúnum glóa."
AS þ<ví mæltu sté hann á bak; hesturinn þaut meS hann út
í náttmyrkriS eins og stormibylur, og var þegar horfinn.
"Barúninn fór aftur inn og sagSi frá, hvernig fariS hafSi meS
þeim. Héldu margir aS þetta hefSi veriS forynja eSa svipur
dáins manns, og þá liSu tvær konur í ómegin. Loks datt einum
ættingja barúnsins í hugt aS þetta myndi reyndar hafa veriS brúS-
guminn, og hefSi hann gert þetta til aS reyna, hvernig brúSurin
væri, en hefSi eigi litist á blikuna.
Þetta þótti barúninum allsennilegt og reiddist hann svo á-
kaflega, aS viS sjálft lá aS hann mundi af göflum ganga og
springa. Hann bölvaSi og ragnaSi, og var ekkert þaS blótsyrSi
og nafn Ihins illa fjanda til, er eigi mátti heyar af hans munni; ‘hann
,sór viS alt heilagt og alt andskotalegt, aS hann skyldi færa
sifjaspillinum og föSur hans hiS grimmasta stríS á hendur og
ausa dynjandi örvadriífu yfir alla þeirra eymdarkofa og bannsetta
búka, svo sem hann tiltók. 'Lét barúninn Iþessa orrahríS ganga,
þar til hann sofnaSi af þreytu á stóli einum þar í höllinni, en hinir
héldu áfram aS gæSa sér á mat og víni, og sváfu þeir, sem eigi
ikomust í rúmiS, þar í salnum um nóttina á milli brotinni og hrun-
inna bikara og skaftkera, sumir á bekkjum, en sumir á gólfinu.
LeiS nú næsti dagur, og var ungfrúin illa á sig komin. Húr.
linti eigi af gráti og harmatölum, og kom eigi út úr herbergi sinu.
Þar var hjá henni önnur frændkona hennar, og leitaSist viS aS
hafa ofan af fyrir henni meS öllu móti. H(erbergiS lá á móti
fögrum aldingarSi, og mjög út af fyrir sig. Var nú komiS undir
miSnætti, og skein tungliS glatt inn um herbergisgluggann; þá
var frændkonan sofnuS á hægindinu út úr langri draugasögu, er
hún hafSi veriS aS segja meyjunni, en mærin sat viS gluggann
og starSi hugsandi á laufin í aldingarSinum, er blikuSu til og frá