Syrpa - 01.08.1920, Qupperneq 60

282 S Y R P A
iiringabrynju, er Konum var Kæfileg; Kjálm setti Kann á Köfufc sér
,og spenti svo íast, aS þrútnu'Öu kinnarnar; þá spenti hann gullna
riddaraspora á ihina fimu fætur, og glömruðu stálgaddarnir," er
hann sté nicSur; sverÖ tók hann í ihönd sér, þaÖ var ákaflega mik-
ið og ryðfrakki að sjá; hann sló sverðinu niður við stein, og varð
það þegar bjart sem silfur. Þá hljóp barúninn á bak herfáki sín-
um; sá hestur var kominn af Rispa þeim, er Heimir átti og bróðir
var Skemimings, er átti Víðga Velentsson. Var barúninn æfcíð
vanur að lesa hátt ættbálk hestsins upp af rollu mikilli, í hvert sinn
er hann var kominn í söðdlinn, til þess að láta vita, að hann riði
ekki neinu flókatrippi eða stóðmeri; og las ihann nú einnig upp
ættar-rolluna.
En er barúninn var nýibúinn með lesturinn, þá dundi hallar-
brúin; riðu þar maður og kona heim í hlaðið. Kvenmaðurinn
stökk af baki og að barúninum og lyfti blæjunni frá andliti sér.
Var barúninn þá eigi seinn að stökkva ofan og fleygja sér í faðm
kvenmannsins, því þar var dóttir hans komin og sá er hún unni
einum manna og hafði gefið hjarta og hönd. Riddarinn fór af
bakit og gekk til barúnsins og sagði til nafns síns. Var hann þá
,mjög ólíkur því, er hann sat að brúðkaupinu fyrir skemstu, því
að nú reið hann svanhvítum fáki, er klæddur var gullsaumuðum
.purpura, en sjálfur var hann prýddur hinum dýrðlegasta riddara-
skrúða; hann hafði gyltan hjálm á höfði og hvítar fjaðrir af upp;
hann var í rauðri skarlatsskikkju, gulisaumaðri, og girður siifur-
belti; hékk þar fésjóður digur við beltið; sverð hékk við hlið
hans, og hjöltun af mánakrystall; sá steinn er á Indifalandi. Urðu
allir frá sér numdir af þessum atvikum.
Hióf Hermann sögu sína er Ihann fann greifann af Háiborg,
og inti frá öllu því er gerst hafði, og hve vandasamt erindi hann
hefði á hendur tekist fyrir vin sinn á dánardægri hans, er var það,
að boða lát ihans og snúa fögnuði margra manna í hrygð og
harma. Þá sagði hann frá því, er hann mátti eigi mæila barún-
inn fyrir sakir ákefðar hanst iþar sem barúninn hélt hann vera
tengdason sinn og mátti eigi snúast frá þeirri trú; þá sagði hann
þar næst, að hann hefði séð meyjuna og frá því augnamliki engu
sint nema því einat að ná henni sér til handa. Þá fór hann mörg-
um og snjöllum orðum um hinn forna fjandskap, er verið hafði á
milli ættar sinnar og barúnsættarinnar; kvaðst hann hafa séð það
í hendi sér, að eigi mundi tjá að fara lögmæta leið, ef hann hefði
áfct að fá meyjarinnar, og því hefði hann numið hana á brottu