Syrpa - 01.01.1922, Qupperneq 64

62 ÖYRPA
“En mundir þú ekki geta sýnt okkur hvar eikin stóð?”
sagði herra Island.
“Jú, hað er eg alveg viss um,” sagði Madeleine Vanda;
“og skal eg undir eins fara með ykkur út og sýna ykkur, hvar
hún var.”
Við stóðum öll upp og gengum fram í gangrúmið.
“Já, þarna er herbergið, sem hann var síðast í, hann
Berg skipbrotsmaður,” sagði Madeleine Vanda og benti á
dyrnar á herbergi því, er O’Brian hafði áður búið í. “pað
var sannur guðsvinur, en nokkuð undarlegur, enda var
hann alt af sárþjáður á meðan hann dvaldi hér í húsinu. En
hann hvarf skyndilega og á dularfullan hátt einn illviðris-
dag seint í marzmánuði, og það spurðist aldrei til hans eftir
það. Menn gátu þess til, að hann hefði fyrirfarið sér á þann
hátt, að steypa sér í stóra vök, sem hér var fram undan úti
á ánni.” ,
“Var það í marzmánuði, að hann hvarf úr þesu húsi?”
spurði herra Island.
“Já, seint í marzmánuði 1870,” sagði Madeleine Vanda
með dálítilli áherzlu.
peir O’Brian og herra Island litu enn á ný hvor til ann-
ars.
“Sérhvert herbergi í þessu húsi á sér sögu,” sagði Ma-
deleine Vanda um leið og við fórum ofan stigann; “og það
yrði býsna löng bók, ef allar þær sögur væri prentaðar, en
hvítt fólk myndi fæstum af þeim trúa.”
Við gengum nú öll saman í norðvestur frá norðurstafni
hússins og fórum hægt, og var Madeleine alt af stöðugt að
segja okkur um hitt og annað, sem fyrir hafði komið í skakka-
húsinu þau árin, sem það var glæsilegt og voldugt gistihús.
Alt í eirnu nam hún staðar. Við vorum þá komin um
þrjátíu faðma frá húsinu.
“Hvað er þetta ?” sagði hún eftir að hafa horft um stund
austur yfir ána. “Hvernig í ósköpunum víkur þessu við?”
“Hvað er nú að, frú Le Turneau?” sagði O’Brian og
horfði undrandi á hana.
“Eg kannast ekki við þenna blett, en átti þó von á, að
eikin hefði staðið 'hér einhverstaðar,” svaraði hún.
“Við skulum ganga dálítið lengra í þessa átt,” sagði
herra Island og benti. Hann vissi, að við vorum enn ekki
icomín þrjátíu og tvo faðma frá miðjum norðurstafni hússins.
“Við þurfum ekki að fara lengra í þessa átt,” sagði Ma-
deleine Vanda, “því að eikin hefir aldrei staðið á því svæði,
sem við stöndum nú L”