Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Side 5

TENGDÁDÓTTIRIN.
Skáldsaga
eftir
E. JUNCKER.
í. KAPÍTULI.
Vorið var komið. Blómin á jurtunum sá-
ust ekki enn, en það sást móta fyrir blóm-
knöppunum og það var farið að slá grænlit-
um blæ á bækitrén. Lævirkjarnir flugu af grein-
unum upp í loftið og buðu vorið velkomið
með söng sinum.
Frá Schöneich, sem var lítið og snoturt
þorp, kom aldraður maður. Hann var gang-
andi. Stöku sinnum staldraði hann við og
horfði í kringum sig, eins og hann væri að
virða fyrir sér fegurð náttúrunnar. Pegar hann
var kominn kippkorn frá þorpinu, kom vagn
akandi á eftir honum og náði hann honum
bráðlega. í vagninum sátu tveir menn. Pegar
þeir voru komnir til gamla mannsins, bað yngri
maðurinn, sem í vagninum sat, ökumanninn
að stöðva hestana og því næst sté hann út úr
vagninum.
»Pér eruð víst á leiðinni til Wolsau,
herra prestur?« sagði hann, er hann hafði
heilsað gamla manninum innilega. »Doktor
Jessien og eg erum á leiðinni til Uhlenhorst
til þess að ræða ýms mál í amtsráðinu og það
mundi gleðja okkur, ef þér vilduð sitja í vagn-
inum hjá okkur og svo getið þér stígið út úr
honum , þar sem vegurinn liggur upp til
Wolsau.*
»Eg tek boði yðar með þökkum, kæri herra
landráð,« svaraði presturinn. »Eg er farinn að
þreytast, því eg fór snemma á fætur í
morgun.®
Peir stigu svo upp í vagninn, sem þégar
hélt af stað.
»Æ, en hvað þetta er gott,« sagði prest-
urinn um leið og hann hagræddi sér í sætinu,
fyrir sjötíu og tveggja ára gamlan karlfausk
eins og mig.«
Doktor Jessien hnyklaði brýrnar og varð
reiðulegur útlits og sagði: »Auðvitað eru sjötíu
og tvo ár talsvert hár aldur, séra Dossow, og
líffærin eru auðvitað farin nokkuð að slitna,
en mér finst þér ekki þurfa að vera neitt upp
með yður af aldri yðar enn þá. .Þér hafið á-
valt átt heldur rólega daga um æfina, og ekki
átt við nein veikindi að stríða.«
Presturinn sagði ekkert'enftók brosandi upp
tóbaksdósirnar sínar og tók í nefið og bauð
svo doktornum einnig í nefið, sem hann
þáði.
»Eg veit ekki hvað það getur verið, sem
gengur að á Wolsau,« sagði presturinn skömmu
síðar við landráðið. »Randau greifafrú hefur
gert mér tvisvar sinnum boð í dag um að
finna sig. Pví miður var eg í hvorugt sinni
heima, þegar boðin komu frá henui, og engin
önnur skilaboð lágu heima hjá mér, en að eg
kæmi svo fljótt upp í höllina, sem mér væri
með nokkru móti mögulegt. Hafið þér, herra
von Berge, nýlega séð greifafrúna og dóttur
hennar ?«
»Eg var þar í gærkvöldi og drakk te,«
svaraði Iandráðið. »Peim leið báðum mjög
vel, bæði Randau frænku og Elisabet.*
N. Kv. XI. 1.
1