Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Qupperneq 6

2
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Landráðið hafði svarað blátt áfram, en um
Ieið hafði brugðið fyrir hálfgerðum vandræða-
svip í andliti hans, sem dokturinn strax veitti
eftirtekt.
aHafið þér nú enn þá verið að halda fyrir-
lestur um uppruna tegundanna fyrir hinni fróð-
leiksgjörnu frændkonu yðar?« sagði hann. »Eg
hygg, að þið eigið bæði ætt yðar að telja til
sama apans, sem uppi hefur verið einhvern-
tíma í fyrndinni.«
Landráðið strauk hendinni yfir gáfulega
enntó og höfuðið og mælti því næst, um leið
og hann snéri sér að prestinum :
»Eg sá í blöðunum í gær, að einhver kap-
teinn Dossow hefur verið gerður að foringja
á einu herskipinu, það er líklega ekki sonur
yðar, herra prestur ?«
-»Jú, — það er hann Willi minn.«
Um leið og presturinn sagði þetta, varð
málrómur hans viðkvæmur og innilegur og
vonar- og kærleiksglampa brá fyrir í augum
hans, Herra von Berge tók innilega í hönd
hans og mælti: sEg óska yður hjartanlega
til hamingju. Sonur yðar hefur hlotið tilkomu-
mikla og vellaunaða stöðu, sem hann hefur
verðskuldað fyrir dugnað sinn.«
Presturinn kinkaði kolli og sagði: »Já, og
hann er samt ungur enn, aðeins 30 ára gam-
all, en hann hugsar eigi um annað en störf
sín og hefur ekki fest ást á öðru en hafinu.
Hann hefur um tíma verið í þjónustu Austur-
ríkis og hann var í orustunni við Helgoland
1864 og 1866 var hann í orustunni við Lissa.
Ef til vill gefst yður bráðlega tækifæri til þess
að kynnast honum. í bréfinu, sem eg fékk
síðast frá honum, gerir hann ráð fyrir að fá
leyfi frá herþjónustunni dálítinn tíma og dvelja
þá hjá mér.«
Peir fóru nú gegnum bækiskóg og því næst
komu þeir að dálítilli tjörn. Uppi á hæð
skamt frá tjörninni stóð reisuleg, gömul höll
og voru á henni margir turnar. Beggja vegna
vegarins, er lá upp að höllinni, stóðu raðir af
linditrjám, sem mynduðu göng. Hjá tjörninni
bað séra Dossow ökumanninn um að stanza.
Hann kvaddi báða samferðamenn sína með
handabandi. Sté hann svo út úr vagninum og
hélt leiðar sinnar gangandi.
En hartn var aðeins kominn fá skref brott,
er hann veitti því eftirtekt, að landráðið var
komið að hlið hans og sagði við hann, um
leið og þessum einkennilega vandræðasvip, sem
fór honum svo vel, brá fyrir á andliti hans:
»Eg vildi aðeins biðja yður, herra prestur,
ef greifafrúin og dóttir hennar þurfa á ein-
hverri hjálp að halda, þá að leita til mín.
Gúnther frændi minn er ekki heima og þér
eruð ávalt önnum kafinn við önnur störf. Eg
verð kominn heim fyrir kvöldið, og vænti
þess þú látir mig vita, ef einhvers þarf með.«
»Pað skal eggera,« sagði presturinn, »verði
mér ómögulegt að ráða fram úr því vanda-
máli, sem greifafrúin ætlar að ráðgast við mig
um, þá skal eg slrax gera yður orð. — En
doktorinn er víst orðinn þreyttur á að bíða
lengur eftir yður, því hann er héldur bráð-
látur.«
Landráðið fór aftur til vagnsins, og prestur-
inn hélt áfram leiðar sinnar upp til hallarinnar.
Pegar komið var í nánd við höllina, mátti
sjá, að eitthvað óvanalegt var að gerast þar.
Inngangurinn var skreyltur bogadregnum lauf-
fléttum og krönsum, flögg og veifur höfðu
verið hengdar út úr öllum gluggum á fram-
hlið hallarinnar, og yfir fordyri hafði verið
hengt spjald og var á það letrað með himin-
bfáum bókstöfum orðið: »Velkomin.«
Presturinu undraðist mjög þennan hátíða-
skrúða, sem höllinn hafði verið íklædd; sá
hann nú þjón einn álengdar og ætlaði hann
að fara að gefa honum bendingu um að koma
til sín, en þá opnuðust hallardyrnar og kom
út kona, hnígin á efri aldur. Mátti glöggt sjá,
að hún var í mikilli geðshræringu. Andlitið
var fölt og bar vott um þreytu og andstreymi
og kniplingahettan hallaðist á höfði hennar, og
þegar hún heilsaði gesti sínum og bauð hann
velkominn var titringur í röddinni.
»En hvað mér hefur leiðst að bíða eftir yð-
ur, herra prestur,* sagði hún. »Eghef sent eftir