Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Qupperneq 11

TENGDADOTTIRIN.
7
ýmiskonar á veggjunum og líkneskjur stóðu hér
og þar í herberginu. Líka voru þar úttroðnir
hamir af sjaldgæfum fuglum frá Indlandi og
hjartarhorn. En þdtt skrautið væri svona mar£-
víslegt og ósamkynja, var því komið fyrir í
herberginu með slíkri smekkvísi og listfengi,
að ef einhver gripur hefði verið tekinn brott,
hefði maður saknað hans í heildina.
»Líttu á,« sagði Elísabet og benti á stóran
tigrisfeld, sem breiddur var á gólfið fyrir fram-
an hægindastólinn. »Retta tigrisdýr, sem skinn-
ið þarna er af, hefur Gúnther sjálfur skotið.«
»Svo! Það er reyndar honum líkt. Eg held
það sé varla nokkur maður jafnhugaður og
hann. Eg hef ávalt óskað mér, að maðurinn
minn væri allra manna beztur reiðmaður og
skotmaður og allra manna fimastur við sverð,
og þegar hann væri hjá mér, þyrfti eg ekki
neitt að óttast.«
Elísabet brosti og mælti:
»Reim kostum held eg Gúnther sé búinn.«
Elísabet horfði með aðdáun á mágkonu
sína. Hún sat í herberginu þar sem skugga
bar á, en þó gat maður séð hve fagur hálsinn
og herðarnar voru. Ofan yfir ennið liðuðust
nokkrir gullnir lokkar og löngu, dökku augna-
hárin vörpuðu dálitlum skugga á hvarmana.
Fögur var hún. Fögur eins og »hin rós-
fingraða morgungyðja«. Elísabet skildi, að bróðir
hennar, sem hafði séð svo mikið af kvenlegri
fegurð, hlyti að verða ástfanginn í þessari konu.
»En hefur nú Margrét þrótt til þess að varð-
veita ást hans og gera hann ánægðan og ham-
ingjusaman?* hugsaði hún.
Elísabet stóð upp.
»Góða nótt, kæra Margrét — Eg skal senda
herbergisþernuna hingað upp til þess að hjálpa
þér.«
»Nei, þakka þér fyrir. Eg ætla að vera dá-
lítið á fótum ennþá. Góða nótt, og þakka þér
fyrir, hvað vel þú hefur tekið á móti mér, blá-
ókunnugri. Eg verð æfinlega í þakklætisskuld
við þig.«
Þegar Elísabet var farin, opnaði Margrét
hurðina, sem vissi út á svalirnar. Rær voru
ekki stærri en svo, að tveir menn gátu staðið
þar í einu.
Kvöldið var kyrt og hljótt. Tunglskin var
á, svo trjágreinarnar í garðinum litu út einsog
silfurvendir og yfir öllu hvíldi einhver æfin-
týrablær.
Unga konan, sem í gærkvöldi fann frið og
hvíld við barm móður sinnar, var nú döpur
og fanst hér vera einmanalegt og gleðisnautt í
allri þessari æfintýrakendu kvöldfegurð. Pað
sem henni hafði aðeins fundist vera Iítilfjörlegir
erfiðleikar, meðan hún var heima hjá móður
sinrii, fanst henni nú vera orðið að stóreflis
björgum, sem ómögulegt væri að ryðja úr vegi.
Hvernig gat henni líka nokkru sinni komið til
hugar að fara að ráðum Gúnthers og vígjast
honum hálfleynilega og hverfa svo strax á brott
með honum hingað! Hún hugsaði um hina
ástríku móður sína. Mörg voru tár hennar síð-
astliðna nótt, og mörg og ástrík voru orðin,
sem hún hafði sagt við hana, en hún hafði
aðeins hugsað um hann og morgundaginn, sem
yrði sá dagur, er hún færi með honutn heim
til hans.
Hvar var hann nú? Hvers vegna hafði
hann í alt kvöld aldrei litið til hennar með
þessu viðkvæma augnatilliti, sern hún þekti svo
vel og geðjaðist svo vel að? Hversvegna hugs-
aði hann ekki um það, að nú átti hún ekkert
heitnili annað en hans og engan verndara ann-
an en hann? Hún lagði heita kinnina að köld-
um steinveggnum og tár' hrundu af augum
hennar.
Alt í einu fann hún að tekið var utan um
hana og hún tekin upp.
»Hjartans vina mín,« hvíslaði hann að henni,
»hvernig geturðu fengið af þér að gera mér
þá sorg að gráta í kvöld?«
»Æ, Gúnther — þú varst svo lengi í burtu
og eg var alein — og þú hefur jafnvel forð-
ast aó horfa á mig í kvöld.»
»Rarf eg endilega að horfa á þig,« sagði
hann og strauk hendinni yfir hárið á henni.
Hversvegna eiga allir að geta lesið ástarsæl-
una út úr augum okkar eins og opinni bók?