Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Side 31

ÚR FJÖTRUNUM.
27
Hermann notaði ekki þetta leyfi strax. Hann
var ekki nógu kaldur til þess. En hann var
hissa á sjálfum sér. Hann, sem fyrir fáum
dögum var forsprakki og Ieiðtogi félaga sinna
á öllum samkomum og skemtiförum þeirra,
hann sat nú þegjandi undir ræðum um sið-
ferði og háleitar lifsskoðanir, og hann, sem jafn-
an hafði tekið hverri viðvörunnarræðu frá kenn-
urum sínum og Pórdísi með nístandi kulda eða
sárbiturri hæðni, hann hlustaði nú á slíkt án
þess að bera fyrir sig eitt einasta varnarorð.
Hann þekti ekki til fulls kraft móðurástarinnar.
Hann var ekki farinn að komast að raun um,
að þó við lokum eyrunum fyrir aðvörunarrödd
kennarans, prestsins, lögfræðingsins og jafnvei
föðurins, þá á móðurröddin þann hljómgrunn
í hjarta okkar, sem aldrei verður eyðilagður.
Hermann sat þó ekki lengi svo hljóður og
hugsandi. Eftir nokkra stund leit hann á móður
sína. Hún var ekki neitt breytt, sami dauða-
fölvinn, sama göfgin og blíðan í svipnum.
Hann tók hönd hennar og spurði: »Ertu
nokkuð lakari, mamma?«
»Nei, nei. Rað er þetla sama máttleysi, en
eg vona að eg styrkist bráðum.®
»Eg ætla að ganga út sem snöggvast, eg
kem fljótlega aftur.*
»Rú þarfl ekki að flýta þér mín vegna,
Hermann.*
Hann þrýsti hönd móður sinnar og gekk út.
Sörli stóð með hnakk og beizli fram á hlað-
inu og krafsaði moldina.
-Sólin helti geislaflóði yfir skrúðgrænan dal-
inn. Fuglasöngur ómaði alt í kring. Blómin
vögguðu sér í þýðum andvaranum, og elfar-
niðurinn fylti loftið þungum titrandi ómi. Al-
staðar var gleði og frið að sjá, eins og menn
og skepnur horfðu hugfangin á dýrð og unað
þessa sumardags.
Hermann sá þetta og fann. En það hafði
alt önnur áhrif á hann en aðra. Svona gott
og fagurt veður mátti ekki láta ónotað til þess
að skemta sér. Nú var veður til að fá sér
sprett á góðum reiðskjóta. Og Sörli þarna
reiðtýgjaður! Ekkert nema að stíga á bak!
En móðir hans veik í rúminu ? Hann mátti
ekki yfirgefa hana. Og þó gat hann ekkert
gert til þess að henni liði betur. Hvað var þá
betra að sitja með Ieiðindum heima? Auk
þess yrði ef til vill langt þangað til annað
eins veður kæmi. Og Sörli! Frísandi og
krafsandi, vöðvastæltur og spegilgljáandi. Var
það ekki rétt eins og hann væri að storka
manni? Nei, svona tækifæri mátti ekki láta
ónotað.
Hann stökk upp í herbergi sitt eftir húfu
og svipu. Hann stansaði á leiðinni niður. Var-
þetta rétt gert af honum ? Hann sagði þó við
móður sína, að hann ætlaði að koma um leið
aftur. Nú versnaði henni ef til vill, ef hann
færi. Hann snéri við aftur upp í herbergið.
En honum var ómögulegt að leggja frá sér
húfuna og svipuna: Rað var eins og sú fyrri
krefðist þess, að hún væri borin út í, sumar-
loftið, og hin síðari að þjóta og hvína í sveifl-
um og bogum yfir sívölum skrokknum á Sörla.
Hann gekk út að glugganum. Flatirnar suður
undan Felli blöstu við honum rennisléttar. Ekki
sakaði það, þótt hann tæki einn sprett, einn
einasta, og heim um leið aftur, rétt að eins
til þess að narra ekki Sörla heim. Hann vatt
sér við ofan og á bak í hendingskasti. Sörli
stiklaði um hlaðið méðan hann var að ná
taumhaldinu og komast í ístöðin, en þegar
hann fékk taumana lausa, reis hann upp að
framan, spyrnti afturhófunum í og tók sprett-
inn suður úr hlaðinu, svo mold og möl þyrl-
aðist hátt upp í loftið og söng undir í húsinu.
Hólmfríður heyrði hófatakið og þekti til-
þrifin og vissi hver reið úr hlaði. Rungt and-
varp steig frá brjósti hennar eins og stuna dey-
andi manns. Hún starði þurrum augum út í
herbergið, en hjartað grét blóðugum tárum.
V.
Rið var komið undirkvöld, þegar Herniann
kom heim aftur. Hann hafði gleymt sér. í fyrstu
hafði hann aðeins ætlað að fara dálíítinn sprett
4*