Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 32

Nýjar kvöldvökur - 01.01.1917, Blaðsíða 32
28 NÝJAR KVÖLDVÖKUR. rétt að bragða á þeirri »aðfallsunn af afli hests- ins og göfugu Iund.« sem skáldið talar um. En þegar hann var búinn að fara þennan sprett- inn, langaði hann til að fara þann næsta. Hon- um hafði heldur aldrei fundist klárinn fara á öðr- um eins kostum eins og nú, og aldrei hafa ver- ið eins ólmur. Honum fanst það synd að lofa honum ekki að hlaupa úr sér mesta gáskann. Um leið og hann reið í hlaðið kom Rórð- ur út. Hermanni sýndist hann óvenjulega dauf- ur og fálátur. Hann gaf sig þó ekki frekar að því, en bað hann fyrir hestinn og gekk inn. Vinnukonan mætti honum í ganginum, honum sýndist hún hafa grátið. Hermann lauk upp herbergi móður sinnar, en stöðvaðist á þrepskildinum eins og leiftri hefði slegið niður fyrir framan hann, og við honum blasti sú sjón, sem honum fanst stöðva blóðið í æðunum. Móðir hans lá köld og' dauð í rúminu. Hermann sóð á þrepskildinum fáein augna- blik, meðan þessi voðalegi sannleikur var að renna upp fyrir honum. Svo sentist hann að rúminu, kastaði sér niður við hvílustokkinn og hrópaði í ósegjanlegum örvæntingarróm: »Guð almáttugur! Eg hefi drepið hana mömmu!« Svo byrgði hann andlitið í höndum sér og brast í grát. En það var ekki líkt neinum gráti. Pað var angistaróp iðrandi hjarta, sem hrópaði á vægð og náð, það var brimfall sorg- arinnar í sínu mesta og ægilegasta veldi. Það var engu líkara en að gráturinn ætlaði að sprengja brjóstið eða kæfa hann. Eftir nokkra stund hægði þennan ofsagrát. Hermann leit upp úr sænginni, sem hann hafði grúft sig ofan í og tók í nákalda og stirðnaða hönd móður sinnar. Hann Iyfti sveita dúknum ofan af ásjónunní og horfði á þetla föla og tígulega andlit, sem friður dauðansgaf énn þá meiri ró og blíðu. Hermann lagði tárvota kinnina við helkald- an vanga móður sinnar og sagði undur lágt: »Mamma! Elsku mamma mín !« Svo fékk hann gráthviðu að nýju. Það var komið langt fram á kvöld, þegar hann gat slitið sig frá líkinu. Hann var fyrir löngu hættur að gráta. Hann sat á rekkjustoknum og horfði í sífellu á móð- ur sína. Hann gat ekki hugsað, alt var sam- hengislaust og slitið sundur, líkt og öll hugs- un hefði raskast úr skorðum við þetta áfall. Pað eitt vissi hann, að hann og enginn annar var örsök í dauða móður sinnar, og honum fanst sú vissa ætla að kremja hann undir sér, svo heljarþungt Iagðist hún á hann. Allir voru fyrir löngu gengnir til hvíldar í húsinu þegar hann kom upp í herbergi sitt. Hann settist út við gluggann og starði út í bjarta og hljóða sumarnóttina. Hermann var einn af þeim mönnum, sem gráta sorg sína út í einu, og geta svo rólegir og stiltir yfirvegað það, sem að höndum hefur borið. Nú fyrst sá hann, hve undurheitt og djúpt móðir hans hafði unnað honum, og hve óum- ræðilega margt og mikið hún hafði lagt á sig til þess að gera hann að þeim manni, sem hún áleit að mundi verða sjálfum honum og öðrum að sem mestu gagni. Ög um leið sá hann, hve fádæma þungt og sárt það hafði hlotið að, vera fyrir hana, að sjá hann fjarlæg- ast altaf meir og meir það réttasta og bezla, sem hún hafði lagt honum á hjarta. Hann sá í huganum og lifði upp aftur þær nautnir, sem hann hafði dýrkað eins og Guð og legið flatur fyrir. Og liann fékk viðbjóð og hatur á hverri einustu minningu, hverju einasta smáatviki, sem rifjaðist upp fyrir hcn- um frá skólaveru hans. Hann mintist heimkomu sinnar. Nú fann hann til fulls hve lítilsvirði honum hefði fundist það að koma heim. Nú sveið honum, hve kaldur og kærulaus hann hafði verið, þegar móðurfaðmurinn opnaðist fyrir honum, sem langt um fremur hefði átt það skilið að útskúfast. Og Gulur! Þessi gamli tryggðavinur hans, sem saklaus og auðmjúkur ætlaði að fagna honum og bjóða hann vel- kominn, honum liafði hann sparkað frá sér
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54

x

Nýjar kvöldvökur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýjar kvöldvökur
https://timarit.is/publication/511

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.