Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 43

SÍMON DAL
35
eg sá Carford í dyragættinni á leið inn til
okkar. Áður en hann fengi tíma til að
koma upp orði, hrópaði Barbara: »Lá-
varður minn, mr. Dal hefir sagt mér
fréttir, sem yður mun þykja gaman að
heyra«. »Svo — hvað er það?« spurði
hann. »Hann hefir beðið konunginn leyfis
til að afsala sér stöðunni. Eruð þér ekki
öldungis forviða?« Hann leit á hana, og
svo á mig og svo aftur á hana. — Hann
var í klípu, eg vissi það, því hann hafði
vitað um fyrirætlun mína. Hann varð að
herða sig upp til að geta svarað henni
eins og ekkei-t væri: »Nei, eg veit það -—■
og eg get ekki nógsamlega lofað staðfestu
mr. Dals; en eg gleymdi alveg að geta um
það við yður«. »Það var merkilegt, að yð-
ur skyldi ekki detta það í hug áðan, þeg-
ar við einmitt vorum að furða okkur á,
að mr. Dal gæti fengið sig til að taka við
þessum metorðum undir slíkum kringum-
stæðum«. Hún horfði stöðugt á hann og
storkunarbros lék um varir hennar. Það
varð dálítil þögn. »Eg er viss um að eg
hefði munað eftir því, ef við hefðum ekki
rétt í því breytt um umtalsefni«, mælti
hann að lokum fremur ólundarlega. En
svo breytti hann um róm og bætti við:
»Eg kom annars til að spyrja, hvort þið
vilduð ekki koma inn til okkar?« »Það fer
ágætlega um mig hérna«, svaraði hún.
Hann beið nokkur augnablik eins og í ó-
vissu, svo hneigði hann sig þegjandi og
yfirgaf okkur. Hann leit fremur ófrýni-
lega til mín, og eg er viss um, að hann
rneð mestu ánægju mundi hafa byrjað
nýja deilu við mig, ef eg hefði gefið hon-
um nokkurt tilefni til þess. En mér fanst
vissast að láta sár það, er eg þegar hafði
fengið, gróa, áður en eg yrði mér úti um
nýtt. Eg þagði því þangað til hann var
kominn út, þá mælti eg við Barböru: »Eg
ei’ annars hissa á, að hann skildi ekki
Segja yður frá þessu«. En nú sýndi það
sig, að mér hafði sézt yfir enn á ný: Reiði
sú, er hún hafði látið í ljósi við Carford,
snerist nú gegn mér sjálfum: »Hvers-
vegna í ósköpunum átti hann endilega að
gera það«, hrópaði hún — »öll veröldin
getur þó ekki altaf stöðugt verið að hugsa
um yður og gerðir yðar og ekkert ann-
að!« »En yður fanst það þó undarlegt
sjálfri«, stamaði eg. »Fanst mér það und-
arlegt? Nei, ekki vitundk mælti Barbara
með þótta.
Eg gat ekki skilið þetta. Hún hafði ver-
ið reið við hann; en nú, þegar eg mintist
á það, varð hún reið við mig. Sannarlega,
ef eg fór ekki að halda, að Karl litli, kon-
ungurinn og eg hefðum rétt fyrir okkur
í því, sem konungi fanst við vera svo
sammála um!
Alt í einu mælti Barbara: »Viljið þér
ekki segja mér hvernig hún lítur út...
þessi... þessi vinstúlka yðar.... Eg hefi
aldrei séð hana«. Eg hafði rétt á vörun-
um að hrópa: »Jú, Barbara, þú hefir séð
hana!« en eg gætti mín 1 tíma og þessi
orð voru því aldrei sögð. — Barbara hafði
séð hana í listiskóginum við Hachtstead,
og það oftar en einu sinni — og oftar en
einu sinni hafði hún hneykslast á því,
sem hún sá. Það er oft vizka innifalin í
þögninni; og mér var að lærast það, að ó-
hultast væri að leyna hugsunum sínum.
Reiði hennar gagnvart mér hefði óefað
margfaldast, ef eg hefði sagt að Cydaria
væri Nelly, og Nelly Cydaria. — Ætti eg
að nefna það, sem lávarður minn þagði
yfir? Hann hafði aldrei sagt henni, hver
Cydaria var!
»Svo, þér hafið aldrei séð hana?«
spurði eg. »Nei ■— og eg vil vita hvernig
hún lítur út!« Það var í raun og veru ein-
kennilegt og óþægilegt, að hún skyldi
fara fram á það við mig, að eg lýsti Nelly,
en eg byrjaði samt sem áður og fremur
hæglátlega — lýsti andlitslagi og lita-
skiftum, og eg sá háðslegt bros leika á
5*