Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 52

44
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Davíð er Drottni kær,
Davíð er faðir þinn. —
Til Betlehem-hallar hópaðist fólkið
að hylla þar konung sinn,
því þegar hann var á Absalons aldri
ort og spilað hann gat,
þá glímdi ’ann við Golíat.
Nú er hann gamall og grár,
og gígja hans hrokkin og slök,
boginn í herðum, í barndóm genginn
og blindur í eigin sök.
Hans stjórn er glapráð og leið fyrir
landið,
en — lýðurinn tæmir hans skál,
því ungur hann söng fyrir Sál. —
Þú kyst gatst hin hvítu brjóst,
konungsins einkason,
en kaust þó að hætta lífi og limum
með lítilli sigur-von.
Þú ætlaðir sjálfur að krýna þann konung,
sem köppunum líkaði vel
og æskunni’ í ísrael.
II) eru brensku-brek.
Iiví beiðst þú ei, Absalon,
unz æskan var þrotin, áhuginn brotinn,
og engin þín sigur-von?
Hvox-t heldui'ðu’ að fjöldinn, sem framhjá
gengur,
fyrir þeim beygi kné,
sem hanga á hæsta tré!
Jólicunn Frímann.

Bókmentir.
Saga Snæbjamwr í Her-
gilsey — ritnÖ af honurn
sjálfum. Fyrra hefti. Ot-
gefandi Þorst. M. Jónsson.
Akureyi'i. 1930.
Það er æfinlega ástæða til að fagna því,
þegar eitthvað nýtt og þá um leið nýti-
legt bætist við bókmentir vorar, eitthvað,
sem að einhverju leyti auðgar þær og
gerir þær fjölskrúðugri.
Vel samdar æfisögur merkra manna,
ritaðar af þeim sjálfum eða öðrum, eru
ávalt skemtilegar og fróðlegar bækur. —
Víða í heiminum eru slíkar bækur jafn-
vel meira metnar bæði af alþýðu og
fræðimönnum en t. d. skáldsögur, eins og
þær gerast upp og ofan; og er það alloft
alveg réttmætt. í vel samdri æfisögu —
ekki sízt þeirri, sem rituð er af manninum
sjálfum, geymist margskonar fróðleik-
ur, athugun og reynsla, sem ti’auðla verð-
ur betur skýrt frá á annan hátt, hún
verður oft heimildarrit um lífshætti og
kjör genginna kynslóða, um athafnalíf
þeirra, hugsana- og tilfinningalíf, eða
með öðrum orðum, sé um alþýðumann að
ræða, eins og hér er, einskonar forðabúr
fyrir þj óðminningafræðina.
Saga Snæbjarnar í Hex-gilsey hefir alt
þetta til að bei’a. — Það mætti e. t. v.
setja það út á hana, að hún sé ekki nógu
fast bygð, fylgi ekki nógu vel eftir því
max'kmiði að skýi’a frá lífi Snæbjarnar
sjálfs, svo að hún stundum virðist verða
að möi’gum samsíða þáttum. En þegar
alt er athugað, vex-ður það þó mikið vafa-
mál, hvort þetta getur talist nokkur galli.
Snæbjörn hefir auðsjáanlega ekki sett
sér það takmai-k, fyrst og fremst a&