Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 15

STAKSTEINAR
7
skipið og tekið enn ofan. Minna mátti riú
gagn gera!
Þessi merkisatburður gerðist hálfum
mánuði fyrir réttirnar; einn sagði öðrum
fregnina, svo að hún bergmálaði á milli
hrjóstra og hrauna, ása og annesja:
»Sýslumannsfrúin er frænka landshöfð-
ingjans — frænka landshöfðingjans —
landshöfðingjans!«
Á réttunum barst fréttin fram á
fremstu kotin.
Vorið eftir kom franskt rannsóknar-
skip á Voginn. Skipstjóri átti eitthvert
erindi við sýslumann og um kvöldið voru
allir yfirmenn skipsins í boði uppi í Efra-
Vogi. Menn vissu raunar lítið um, hvað
þar fór fram, en það höfðu menn fyrir
satt, að frú Valgerður hefði talað svo
reiprennandi við Frakkana, að maður
hennar hefði varla komist að. Svo höfðu
þau verið í boði úti í skipinu daginn eft-
ir. En eftir það að ættgöfgi frúarinnar
og afburðamenntun varð heyrinkunn,
minntist hennar enginn nema með stakri
virðingu, því frernur sem allir sáu, að
ekki hafði verið flaggað með yfirburðina
að fyrra bragði.
Það kom brátt í Ijós, að Sigurður sýslu-
maður var búmaður meiri en í meðallagi.
Hann gaf sig með því lífi og sál að hey-
skap og hestum, kúm og kindum, að menn
féllu í stafi, og þótt margir litu kímnis-
augum á sumar tiltektir hans í búskapn-
um, þá urðu þeir að kannast við að þar
fylgdist að gáfa og geta, og svo var hann
glöggur á fjármál öll, að þar stóðu honum
fáir á sporði. Embættið rækti hann nokk-
uð á annan hátt en menn voru áður vanir.
Ekki svo að skilja, að reikningar allir
væru ekki færðir með mestu nákvæmni og
riart gengið eftir gjöldum; en þegar um
málaferli eða ákærur var að ræða, þá
varð aldrei neitt úr þeim í höndum sýslu-
^oanns. Hann hafði það einstakt lag á því
sýna mönnum fram á, að deilur, illindi
og glæpamál svöruðu ekki kostnaði, og
að allt slíkt væri miklu betra að þagga
niður í kyrþey, — enginn græddi neitt á
sektum, ærumissi eða fangavist. Og menn
sönsuðust á þetta, oftast nær með góðu.
Að vísu komu mörg deilumálin og ákær-
urnar til sýslumanns kasta eftir sem áð-
ur, en menn sættu sig við að ganga út frá
því sem gefnu, að allt yrði jafnað heima
hjá honum, án sekta og sakfellinga.
Smábrotinn var búskapurinn í Nausti
framan af hjá þeim Þorleifi og Guðrúnu,
en þau bösluðust betur af en á horfðist.
Margur spónninn og bitinn áskotnaðist
þeim frá Efra-Vogi, en fyrsta sumarið
unnu þau líka svo að segja að staðaldri
fyrir sýslumann, bæði úti og inni. Þor-
leifur reitti úr sjó, þegar eitthvað var að
hafa, og þeim hjónum fannst að þau
hefðu oft átt verra en þá. Þau komust á
snoðir um að sýslumannsfrúin hélt mikið
upp á nýtt heilagfiski, og í hvert sinn,
sem Þorleifur dró lúðulok, labbaði hann
með það upp í eldhús í Efra-Vogi, lagði
það á borðið og mælti:
»Guðrún mín bað kærlega að heilsa
frúnni og bað mig að færa henni þessa
lúru«, — og þá fór hann aldrei tómhent-
ur aftur.
Sýslumaður komst að raun um, að Þor-
leifur gat verið honum þarfur þjónn,
sérstaklega í fjósinu; hann dáðist hreint
og beint að því, hvað Þorleifur var fljót-
ur að kynnast kúnum, hvað hann gat ráð-
ið í þarfir þeirra, munað talið þeirra upp
á viku og dag, og hvað annað, sem nauð-
synleg-t var. Það fór því svo um haustið,
að Þorleifur var ráðinn til að gera fjós-
verkin að mestu; var það ærið starf
kvölds og morguns, en miðbik dagsins gat
hann notað til eigin starfa.
Eftir tillögum frúarinnar hlóð hann.
vegg við pallendann yfir þvera búðina,
með hurð og stöfum, svo að miklu vist-
legra var þar eftir en áður. Þorleifur var