Nýjar kvöldvökur - 01.07.1930, Síða 8

100
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Línu! Hvað segirðu?«
»Já, Línu. Þeir fóru með hana«.
Guðmundur stóð sem steini lostinn.
»Þú segir ekki satt«.
»Segi eg ekki satt? Spurðu borgar-
ann«.
Guðmundur hljóp sem fætur toguðu
ofan eftir. Borgarinn var að enda við að
taka til í búðinni og ætlaði að fara að
loka.
»Er það — satt að — Lína sé — far-
in?« spurði Guðmundur og hjó sundur
orðin.
»Já, hún fór með skipinu«, svaraði
borgarinn blátt áfram.
»Því fór hún? — Hún mátti ekki fara«.
Guðmundur greip fyrir andlit sér; borg-
arinn starði á hann steinhissa.
»Því ætli hún mætti ekki fara? Hún
mátti fara fyrir mér, og svo var hún trú-
lofuð nótabassanum«.
»Trúlofuð nótabassanum! Það er ekki
satt!«
»Jú, eg held nú það, og þér að segja«
— hann lækkaði róminn — »var svo á-
statt fyrir henni, að það var full ástæða
til að hann færi með hana«.
Guðmundur reikaði heim eins og drukk-
inn maður. Móður hans leizt svo á hann,
að hann mundi vera orðinn veikur af
þreytu og vökum og háttaði hann ofan í
rúm. Honum kom ekki dúr á auga um
nóttina og í marga daga á eftir neytti
hann varla matar.
Tvo síðustu veturna hafði Jón Daða-
son verið í Hrísey hjá frænda sínum, sem
var þar formaður. Hann kom úr eynni
með tvöfalda harmóníku og aukið sjálfs-
álit; lét hann mikið á sér bera og fékk
sér í staupinu við og við. í eynni hafði
hann kynnst sjómönnum, sem voru hag-
yrðingar og létu visur fjúka við hvert
tækifæri ; tók Jón þann sið eftir þeim og
orti sýknt og heilagt um hvað sem fyrir
kom. Ekki var skáldskapur hans merki-
legur að efni né formi, mest skútur og
skens um náungann, en nógir strákar
voru í Voginum til að bera út og syngja
skáldskapinn. Sízt bætti Jón um vinsæld-
ir sínar með þessu athæfi. Þegar Jón varð
var við kunningsskap þeirra Guðmundar
og Línu, orti hann erindi undir danslagi,
sem hann kallaði Hríseyjar-hopsa og var
þar í hvers manns munni. Erindið var
svona:
Tra, la, la, la, la,.
Hann Gvendur í Nausti
mun giftast að hausti
og Lambhaga-Lína
með lokkana fína
og skyggða skó :;:
Tra, la, la, la, la..
En þegar hann skönrmu síðar sá Guð-
mund, stúrinn og vonsvikinn, ganga með
álútt höfuð og gremjulegan svip, breytti
hann erindinu þannig:
Tra, la, la, la, la..
Hann Gvendur í Nausti
mun geggjast að hausti,
því Lambhaga-Lína
fór leiðina sína
:;: um saltan sjó :;:
Tra, la, la, la, la..
Næstu vikurnar á eftir voru erindi
þessi sungin í hverju húsi í Voginum og
þóttu hnossgæti. Guðmundur heyrði þau
utan að sér og vissi, hvaðan vindurinn
blés. Hann tók sér skopið nærri; nóg var
það, sem á undan var gengið. Kunnings-
skapurinn við Línu hafði, ofan á alt ann-
að, kostað hann liðugar tvö hundruð
krónur.
— En það eru fleiri en einfeldningarn-
ir, sem eiga það á hættu að svíða á sér
fjaðrirnar við glóðir Lofnar.
Þess er áður getið, að Jón Daðason
hafði hispurslaust komið sér í kynni víð