Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Síða 20

14
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
dyrunum og hálft hvíslaði, hálft hvæsti
framan í mig:
»Farðu! Flýttu þér — í Guðs bænum
— farðu!« Svo hörfaði hún aftur á bak
inn og skellti hurðinni í lás....
Utan við mig staulaðist ég aftur niður
stigann. — úti í horni, við uppgönguna
á neðstu hæð lá eitthvert hrúgald. —
Það leit út eins og fataræflar og stór,
þung stígvél. Ég leit naumast á það. En
ég fann það smjúga gegn um merg og
bein, að þetta hefði verið maður, en
væri það ekki meira.... og einhversstað-
ar dýpst miðri í myrkrum hugskots míns
fann ég eitthvað, sem líktist gleði —
grimma hefndargleði, sem vildi brjótast
fram — illan fögnuð yfir því, að þetta,
sem lá þarna, var dautt. — Ég sá það
ekki, en ég vissi það — fann það á mér.
... Svo sortnaði mér fyrir augum og mér
varð flökurt....
Mér er það enn óskiljanlegt, hvernig
það gekk til, að ég komst út í hið skýl-
andi myrkur í garðinum, án þess að eftir
mér væri tekið. Því eins og í leiðslu
heyrði ég hurðir opnast og lokast, heyrði
mannamál og hróp. Fólkið, sem bjó við
uppganginn, var auðsjáanlega orðið þess
áskynja, sem gerzt hafði.... Ég heyrði
hvellt blístur rétt á bak við mig — það
var víst lögregluþjónn, sem kallaði félaga
sína til aðstoðar.... Ennþá stóð ég reik-
andi á fótunum í einhverju horni garös-
ins, studdi mig upp við múrvegginn og
spjó....
Ég vissi ekki af mér, fyrr en ég var á
leið upp stigann þangað,sem ég átti
heima, þá var ég allt í einu orðinn vak-
andi — varkár, hafði gætur á öllu. En í
þeim hluta byggingarinnar var allt ró-
legt. Enginn hafði orðið var við neitt —
ekki enn sem komið var að minnsta
kosti. Og þegar ég hljóðlega læddist inn
í íbúðina, lét ég það vera mitt fyrsta
verk .að athuga úti í ganginum, hvort
kápa og hattur gömlu konunnar héngai
þar á sínum stað. — Já, Guði sé lof,
hugsaði ég með mér. Hún hafði komið
heim í milli tíðinni og gat því ekki vitað
neitt um ferðalag mitt.
Ég kveikti ekki Ijós, en háttaði alveg
ósjálfrátt og lagðist upp í rúmið. Ég
heyrði að vagni var ekið inn í garðinn
-— og eftir litla stund út aftur. Ég vissi,
hvað hann hafði verið að sækja. Og svo
lá ég og starði út í myrkrið, reyndi að
halda öllum hugsunum burtu. En það
kom fyrir ekki. Það sem ég hafði séð
litlu áður stóð jafnt og stöðugt fyrir
hugskotssjónum nn'num, ömurlega greini-
legt. Ég rak það burt með valdi, en það
kom aftur.... kom aftur....
Ég vissi ekki hversu lengi ég hafði
legið svona, þegar ég heyrði að rjálað
var við ganghurðina. Ég hélt niðri í mér
andanum og hlustaði. Það var einhver
við dyrnar.... Var það lögreglan? Og
var þá ekki bezt fyrir mig að fara fram
fyrir, mæta henni á miðri leið og skýra
frá öllu? Mér var það Ijóst, að það gat
verið óþægilegt fyrir mig, ef einhver
hefði séð mig laumast burtu, án þess að
gera vart við neitt, þar sem dauður -—
eða deyjandi — maður lá á tröppunum.
Það gat kastað á mig slæmum grun....
En svo heyrði ég, að lykli var stungið
ofur hægt í hurðina og henni lokið upp.
Mér létti. Það hlaut að vera gamla kon-
an mín. Mér hafði skjátlast áður. Hún
var nú fyrst að að koma inn. En óhugur
minn óx á ný, er ég heyrði hana ganga
fram hjá sínum dyrum og læðast að mín-
um. Hún hefir heyrt það, sem kom fyrir,
hugsaði ég með mér, og nú kemur hún
til þess að segja mér fréttirnar — og ég
ásetti mér að láta eins og ég hefði sofið.
Hún staðnæmdist augnablik við dyrn-
ar, og ég bjóst við að heyra hana berja.
En nú heyrði ég, að hún tók um sneril-
inn og sneri honum með hægð. Ég vissi