Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Blaðsíða 23

LYKILLINN
17
lega að vera kominn til Svíþjóðar daginn
eftir, lofaði að borga húsaleiguna skil-
víslega fyrir tímann sem ég yrði burtu,
og bað hana að síðustu að koma lyklun-
til húsvarðarins — ég hefði ekki haft
tíma til að koma þeim sjálfur um kveld-
ið, þar sem mér hefði ekki veitt af tím-
anum til að búa mig undir ferðina! Svo
laumaðist ég út úr húsinu. Og fyrir dög-
un sat ég í lestinni, sem á fleygiferð
brunaði með mig burt frá borginni, á-
leiðis til Sundsins...
f Stokkhólmi las ég fregnina um slys-
ið í X-götu. — í blaðinu stóð, að lögregl-
an hefði undir eins verið á því hreina
með hvernig alít hefði atvikast. Maður-
inn hafði verið alþekktur ónytjungur og
yfirkominn drykkjumaður, sem mis-
þyrmdi bæði konu og börnum, tók pen-
ingana, sem konan vann sér inn og fór
með þá á knæpurnar, og hugsaði ekkert
um hvaða neyð fjölskyldan leið. Þetta
kveld hafði hann svo komið heim drukk-
inn og heimtað peninga af konunni, og
þegar hún ekki vildi fá honum þá, eða
átti þá ekki til, þá hafði hann barið, bæði
hana og börnin, — það hafði séð á þeim
öllum til muna, —- að því loknu hafði
hann ætlað út aftur, en hrasað og dottið
á handriðið, sem hafði látið undan þunga
hans og við það hafði hann steypzt nið-
ur í uppganginn svo illa, að hann þegar
var dauður, er fólk kom að og kallaði á
lögregluna. Menn höfðu haft grun um, að
einhver af drykkjubræðrum hans hefði
fylgt honum heim, — ef til vill inn í hús-
ið, þvírétt um það leyti, sem hann fannst,
hafði einhver tekið eftir dauðadrukknum
manni, sem slagaði frá dyrunum og yfir
garðinn, þar sem hann hafði kastað upp
í einu horninu. En þegar farið var að
svipast eftir þessum mannræfli, var hann
horfinn.... Ég lagði blaðið frá mér og
brosti. — En ég varð að þurrka af mér
svitann.
— Þegar ég mánuði seinna lá í rúminu
mínu í X-götu og gamla konan mín færði
mér morgunkaffið í fyrsta sinn eftir að
ég kom heim frá Stokkhólmi, sagði hún
mér á ný söguna um dauða drykkj u-
mannsins.
»Það var einmitt sama kveldið og þér
lögðuð af stað, en þér hafið verið far-
inn, svo þér hafið ekki orðið varir við
neitt. Ja, ég varð það nú svo sem ekki
heldur — og enginn, sem býr hérna meg-
in í byggingunnk, sagði hún, »hérna
megin býr ekki nema gott fólk — verka-
mannafjölskyldur allt saman, — o, já,
og það held ég. Nú, ég þekki þessa aum-
ingja konu, ja, sú er nú búin að reyna
sitt af hverju, auminginn hún frú Lund,
— já, því hann hét Lund, mann-ræfill-
inn, — 'já, aumingja konan, hún vinnur
baki brotnu og hefir alltaf gert — þvær
tröppurnar hérna í húsinu, og stendur
þess á milli við vaskabalann, — því ég
skal nefnilega segja yður, hún þvær fyr-
ir fólk. — Hvar látið þér annars þvo af
yður? Ég gæti nú svo sem komið óhreina
tauinu yðar í vask, ef þér viljið, og hún
þvær svo ljómandi vel, auminginn hún
frú Lund... og nú er það líka eins og
einhver guðsblessun fylgi því — og það
sér líka á blessuðum börnunum hennar.
— Já, það veit Guð, oft hefir mér runn-
ið til rifja að sjá þau blessuð börn.... O,
já, guð varðveiti mig fyrir þá, sem eiga
svona menn! En þau hafa víst aldrei á
æfinni átt eins gott eins og núna, þessir
blessaðir aumingjar, svo, þó Ijótt sé, þá
segi ég nú bara: Guði sé lof fyrir, að
það fór eins og það fór!« sagði blessuð
gamla konan. —
3