Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Síða 28

22
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sér föður sinn koma gangandi yfir vell-
ina með þrem mönnum, einum einkennis-
búnum, en hinum með háa hatta og í
Ijósum rykfrökkum. Þegar hún beygir
gegnum hliðið, sér hún þann fjórða koma
ofan hæðina og ganga ofan á veginn til
hinna. Hann er í ferðafötum, með byssu
undir hendinni. Með honum trítla tveir
veiðihundar. Mona þekkir hann. Þa,ð er
jarðeigandinn, sem á bæinn hennar og
jarðirnar í kring. Hún ekur hægt fram
hjá og heyrir föður sinn segja-við hann:
»En hvernig fer svo með jörðina, þeg-
ar stríðinu lýkur«?
»Það skaltu ekki brjóta heilann um«,
svarar jarðeigandinn. »Þú verður hér,
Robert, meðan þú lifir, og siðan börn
þín«.
Mona lætur hest sinn í hesthúsið og
fer síðan inn, og þegar gestirnir eru
farnir, kemur faðir hennar inn til henn-
ar. Honum gengur treglega að segja
henni, hvað gerzt hefur. Einn gestanna
er landstjóri éyjarinnar; tveir voru send-
ir af innanríkisráðuneytinu.
»Það lítur út fyrir að stjórnin sé kom-
in á sömu skoðun og þú«.
»Hvað áttu við?« spyr Mona.
»Að rétt sé að setja Þjóðverjana hér í
gæzluvarðhald«.
»Gæzluvarðhald? Hvað er það«?
»Að þeirra sé gætt í herbúðum, svo að
þeir geti ekki valdið neinum óþægindum«.
»Fangaherbúðum« ?
»Já, fangaherbúðum«.
»Það er gott handa þessum svikurum
og njósnurum. En hvað vildu þessir menn
þér« ?
»Landstjórinn kom með þá hingað.
Honum virðist Knockaloe hentugasti
staðurinn hér á eynni til þessarar fanga-
geymslu«.
Mona stendur agndofa.
»Hvað áttu við? Á að hrekja okkur
burt af jörðinni vegna slíkra kvikinda«?
»Nei, það verður ekki gert«, segir gamli
maðurinn og skýrir fyrir henni þá áætl-
un, sem þessir he'iðursmenn frá London
hafa lagt fram fyrir hann. Hann og fjöl-
skylda hans á að halda áfram að búa þar
og rækta þann hluta jarðarinnar, sem
liggur meðfram hæðinni, til þess að sjá
herbúðunum fyrir þeirri mjólk, sem þær
þarfnast.
Mona er óttaslegin.
»Áttu beinlínis við, að við eigum að
vinna til að halda lífinu í þessum Þjóð-
verjum, meðan bræður þeirra drepa her-
menn okkar í Frakklandi? Það get ég
ekki fallizt á, aldrei að eilífu«!
Faðir hennar verður að neita því. Auð-
vitað getur hann neitað því. Þau hafa
umráð með jörðinni, að minnsta kosti
meðan leigusamningarnir eru í gildi.
»Segðu landstjóranum, að hann verði
að finna einhvern annan stað fyrir
fangaherbúðir sínar«.
Gamli maðurinn segist ekki hafa um
neitt annað að velja. Á ófriðartímum.
hefir stjórnin rétt til að krefjast hvers,
sem hún vill, og skipun hennar verður
að hlýða skilyrðislaust.
»Jæja«, segir Mona, »látum þá hafa
jörðina. Við getum þá farið eitthvað
annað«.
Gamli maðurinn segir henni, að það
geti hann ekki; hann verði að vera kyrr.
Stjórnin þarf hans með.
»En mín þurfa þeir líklega ekki með?«
»Jú, þeir þurfa þín einmitt með. Þeir
hafa engar stúlkur í herbúðunum, en
ein verður að vera hér«.
»Já, það verður að minnsta kosti ekki
ég«.
Gamli maðurinn reynir að sannfæra
ungu stúlkuna. Ætlar hún sér kannske
að skilja hann hér einan eftir?
»Og nú gerist ég gamall. Og Robbie er-
í stríðinu«.
Loksins lætur Mona tilleiðast. Hún