Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Síða 34

28
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
augun hnotbrún, og netta andlitið hefur
djarfan, geðfelldan svip. Er mögulegt
að þetta sé Þjóðverji?
Eftir andartaksþögn segir Mona:
»Hver eruð þér?«
Hann segir henni, að ungi maðurinn,
sem til þessa hefur sótt mjólkina, hafi
fengið blóðspýju þá um morguninn og
verið fluttur í sjúkraskýlið.
»Hvað heitið þér?«
»Óskar«.
»óskar hvað ?«
»Óskar Heine«.
»Og þér eruð í þriðju deild?«
»Já«.
Mona horfir þögul á hann stundar-
korn. Svo áttar hún sig og segir:
»Já, þetta er yðar«.
Ungi maðurinn lyftir húfunni og seg-
ir:
»Beztu þakkir!«
Mona reynir að segja eitthvað, en
tekst það ekki. Hann ber brúsann burt
og verðirnir fylgja honum. Mona getur
ekki stillt sig um að horfa á eftir hon-
um, fyrst gegn um dyrnar og síðan gegn
um dyrnar á mjólkurbúrinu.
Allan þennan dag er alvara í svip
hennar meðan hún sinnir störfum sínum,
og hún skammar hjúin hvað lítið sem
út af ber. Og um kvöldið, að náttverði
loknum, þegar faðir hennar kallar og
biður hana að koma upp og lesa fyrir
hann í biblíunni, þá hrópar hún:
»Nei, pabbi, ekki í kvöld, ég hef svo
slæman höfuðverk«.
Svo situr hún ein framan við arininn,
og loks, þegar bjarmar fyrir degi, geng-
ur hún til rekkju.
4. KAPITULI.
Enn einn mánuður er liðinn. Mona
hefur átt í hörðu stríði við sjálfa sig.
Það er eins og illur andi hafi rutt sér
veg inn að hjarta hennar, og við hann
verður hún að berjast hvern einasta dag
og nótt.
»Það getur ekki verið satt! Það er ó-
mögulegt! Ég mundi hata sjálfa mig, ef
svo væri«, hugsar hún.
Til þess að vopna sig gegn þessum ó-
sýnilega óvini, dvelur hún svo oft og
lengi sem hún getur hjá föður sínum.
Gamli maðurinn ber magnaðra hatur í
hug til Þjóðverja en nokkuru sinni fyrr.
Þeir hafa drepið son hans, og hann get-
ur aldrei fyrirgefið þeim.
»í þrengingum mínum ákallaði ég
Drottin, og ég hrópaði upp til míns
Guðs: Hönd þín skal hitta alla óvini
þína, hægri hönd þín skal hitta þína
hatursmenn. Þú skalt gera þá eldstofn-
um líka, þegar þú sýnir þeim ásýnd
þína. Drottinn skal sökkva þeim í reiði
sinni, og eldur skal eyða þeim. Ávöxtum
þeirra skaltu jafna við jörðu og afkvæm-
um þeirra meðal mannanna barna«.
Mona heyrir raust gamla mannsins
gegnurn þunnt þilið, er skilur herbergi
þeirra, og hún reynir að samræma böl-
bænir þeirra beggja; en það óttalegasta
er, að henni verður á að hugsa, að sálm-
ar þessir séu ljótir, og þegar Davíð hafði
slík ummæli, hafi hann ekki verið maður
eftir guðs hjarta« heldur djöfull.
Þetta veldur henni hræðslu, og hún
reynir að bæta fyrir hana, með því að
vera svo óvingjarnleg, sem hún getur,
við fangana. Þegar óskar kemur að
mjólkurbúrinu með hinum föngunum, lít-
ur hún aldrei á hann, og þegar hann
talar, sem sjaldan kemur fyrir, læzt hún
ekki heyra til hans; en einn morguninn
er hún knúð til að hlusta á hann.
»Lúðvík er dáinn«.
»Lúðvík ?«
»Maðurinn sem var vanur að sækja
mjólkina«.