Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Blaðsíða 37

MONA
31
og hjálpaði honum til að flýja morgun-
inn eftir.
Skyndileg hugkvæmd, sem á óljósan
hátt stendur í sambandi við óskar, rek-
ur Monu til þess að fara upp á loft með
blöðin og lesa bréf unga mannsins upp-
hátt fyrir föður sinn.
»Þarna getur þú séð, að til er bæði gott
-og illt í öllum þjóðflokkum. Gamli, þýzki
"bóndinn hlýtur að hafa verið góður mað-
ur«, segir hún. Þá sezt gamli maðurinn
upp í rúminu og segir reiðilega:
»Það getur verið, að hann sé það, en
hver veit, nema hann sé faðir óþokkans,
'sem hitti son minn í hjartað?«
Mona missir blaðið og flýr út úr stof-
unni, og gamli maðurinn hrópar eftir
•henni með ásakandi, raunalegri röddu:
»Hvað gengur að þér, stúlka ? Ég skil
-ekki hvað í ósköpunum gengur að þér!«
5. KAPITULI.
Einn morguninn heyrir Mona þær
fregnir, er virðast gefa henni bolmagn
gegn hinum leyndardómsfulla óvini. Einn
fanginn frá fjórðu deild, sem er næst
hæðinni, hefur verið handsamaður um
nóttina í flóttatilraun gegnum jarðgöng,
sem lágu frá svefnsalnum út á bersvæði
hjá »Corins Folly«. Málið var fengið höf-
uðsmanni í hendur, og hann hafði vísað
því til dómstólsins í Peel. En hve þessir
þjóðverjar voru óþakklátir! Ekki höfðu
þeir nú yfir neinu að kvarta!
Mona flýtir sér til dómhússins. Salur-
inn er fullur af lögregluþjónum, varð-
niönnum og fólki úr þorpinu. Landstjór-
anum hafði verið send tilkynning, og
hann situr nú á dómarabekknum mitt á
nieðal dómaranna. Fanginn situr á á-
kærðrabekknum og einn hermaður við
hvora hlið hans. Monu verður bilt við að
sjá hann. í stað hins forherta syndara,
sem hún bjóst við að finna, sér hún
magran, fölan og óttasleginn mann með
hitasóttargljáa í augum.
Fyrirliði varðmannanna og einn af
hans eigin félögum koma fram sem vitni.
í fulla tvo mánuði hefur hann unnið að
því að grafa jarðgöng, sem áttu upptök
sín undir rúmi hans og lágu út fyrir
gaddavírsgirðinguna. Hann hafði unnið
dag og nótt meðan hinir fangarnir sváfu
og falið moldina, sem hann gróf upp,
undir leiksviðinu í leikhúsi herbúðanna,
sem jafnframt var kirkja þeirra. Á síð-
ustu stundu, einmitt þegar hann var að
skríða út úr göngunum í myrkrinu, var
hann tekinn af einum verðinum, sem
fengið hafði tilkynningu um flóttann frá
rekkjunaut fangans.
Frásögnin um þessi svik milduðu þeg-
ar tilfinningar Monu gagnvart fangan-
um, og þegar hann svarar spurningum
landstjórans, sem eru settar fram í hörð-
um, ströngum tón, og segir þar með sögu
sína með titrandi röddu, verður hún þess
vísari, að tár hennar falla ofan á heið-
ursmerkið á brjósti hennar.
Hann hefur starfað sem hárskeri, er
kvæntur enskri konu og á með henni 2
ungbörn. Þegar hann var kvæntur, hafði
hann í hyggju að vinna sér ríkisborgara-
rétt, en þegar hann hafði aurað nokkurn-
veginn nógu saman til þess, varð kona
hans veik, sem þá gekk með fyrra barn-
inu, og hann varði peningunum til að
kaupa konunni sveitardvöl. Síðan hófu
þau verzlun í einu af úthverfum London-
borgar, og þar hafði afgangur fjársins
gengið til þurrðar.
»Komist þér nú að málinu. Þér spillið
tíma réttarins!« segir landstjórinn.
Hikandi heldur fanginn áfram sögu
sinni. Kona hans hafði skrifað honum
vikulega fyrst eftir að hann fór í varð-
haldið og sagt honum frá líðan sinni og
barnanna. Yngra barnið, lítil stúlka,