Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Blaðsíða 38

32
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
liafði gengið í einkaskóla, og þegar skóla-
systkinin spurðu hana um föður hennar,
var hún vön að segja: »Pabbi er í stríð-
inu«, því að það hafði konan sagt börn-
unum. En um síðir kom hið sanna í
ljós, og foreldrar hinna barnanna kröfð-
ust þess, að telpan væri látin fara úr
skólanum, og það hafðist fram, og nú
gat hún ekki framar komizt í neinn skóla.
»Áfram, áfram! Hvað viðkemur allt
þetta flóttatilraun yðar?« segir land-
stjórinn, og Monu finnst hún hafa löng-
un til að berja hann.
»En það er ekki allt búið enn, hágöf-
ugi herra«, segir fanginn.
»Haldið áfram«, segir dómarinn.
»Þegar nokkur tími var liðinn, hætti
konan mín að skrifa mér, og svo fékk
ég dag nokkurn bréf frá einum nágranna
minna«.
»Hvað stóð í því?« spyr dómarinn, og
með logandi augnaráði heldur fanginn
sögu sinni áfram.
Annar Þjóðverji, sem af einhverri á-
stæðu slapp við gæzluvarðhaldið, var
skipaður af yfirvöldunum til að taka við
verzlun hans og hjálpa konunni til að
reka hana áfram, þar sem hún annars
hefði hlotið að leggjast niður. Hann var
þorpari og hafði notað sér aðstöðu sína
til að ná valdi yfir konunni, sem vegna
barnanna hafði látið undan honum.
»Ég varð gjörsamlega örvita af að
hugsa um þetta, hágöfugi herra. Þess-
vegna vann ég allar nætur að jarðgöng-
unum meðan aðrir sváfu. Eina hugsunin
var að komast aftur til London og drepa
hann«.
»Það var þá gott, að við náðum þér í
tíma«, segir landstjórinn.
Dómurinn er sjö daga fangelsisein-
angrun við vatn og brauð.
Mona, sem verst við grátinn í réttar-
salnum, flýtir sér burt og er heima hjá
sér, þegar verðirnir koma aftur með
fangann. Hann lítur út eins og örvænt-
ingin í pesónugerfi, ruglaður, utan við
sig og rændur hverri von.
Upp frá þessum degi á Mona örðugra
með að hlýða á bölbænir föður síns í
hvert sinn, sem einhver segir honum frá
sigrum Þjóðverja.
»ó, að drottinn vildi rísa upp í allri
sinni tign og að óvinum hans yrði út-
rýmt.-------útrýmdu þeim, ó, drottinn,
svo að þeir aldrei framar geti orðið ein
þjóð«, stynur gamli maðurinn.
Stundum kemur hún með athugasemd-
ir, en þá lítur hann á hana og segir aftur:
»Hvað gengur annars að þér stúlka?
Ég skil ekki, hvað í ósköpunum gengur
að þér«.
Á hverjum morgni, þegar hún kemur
á fætur, lítur hún út yfir gaddavírs-
girðingarnar, yfir á landið hinum meg-
in, þar sem ungir menn og stúlkur vinna,
alveg eins og hún og Robbie voru vön
að vinna við sólarupprás um uppskeru-
tímann. Og á hverju kvöldi, er hún
gengur til hvílu, starir hún niður yfir
nakin, svört og öskuþakin gerðin, sem
eru lýst upp með sterkum, hvítum Ijós-
um boglampanna. Frekar en nokkru
sinni áður þráir hún nú, eins og þýzki
hárskerinn, að sleppa burt frá fanga-
herbúðunum. En það merkilegasta er,
að hún veit vel, að jafnvel þó að hún
gæti sloppið burt, mundi hún ekki vilja
það.
óskar Heine er, vegna góðrar fram-
komu, skipaður fyrirliði, og hefir leyfi
til að fara hvert, sem hann vill, og þó
hittast þau sjaldan og tala nálega aldrei
saman. En dag nokkurn kemur hann ein-
samall að dyrum mjólkurbúrsins, og um
leið og hann réttir henni ofurlítinn hlut,
segir hann:
»Þekkið þér þetta?«
»Það er silfurúr Robbies. Hvaðan haf-
ið þér fengið það?« Framh.