Nýjar kvöldvökur - 01.01.1934, Síða 40

34
NÝJAR KVÖLDVÖKUK
»Sumir hlutir verða nú ekki keyptir
fyrir fé«, sagði sonur hans dapur í
bragði.
»Blessaður talaðu ekki svona«, svaraði
Anthony gamli hneykslaður, »ég hef ver-
ið að leita í orðabókinni að einhverju,
sem ekki fengist fyrir peninga. Og enn-
þá hef ég ekkert fundið, og er þó kominn
aftur í Ý-in, og býst við að byrja á við-
bætinum í næstu viku. Bentu mér á eitt-
hvað, sem ekki fæst fyrir peninga«.
»Svo ég nefni bara eitt«, sagði Ric-
hard og fór hjá sér, »þá geta þeir ekki
opnað manni aðgang að hærri hringum
samkvæmislífsins«.
»Jæja, svo það geta þeir ekki«, hróp-
aði Anthony gamli æstur, »segðu mér þá
hvar þetta »hærra samkvæmislíf« þitt
hefði verið, ef forfaðir Astoranna hefði
ekki átt fyrir fargjaldinu til Ameríku?«
Richard varp öndinni mæðulega.
»Og þá er ég kominn að því, sem ég
ætlaði að tala um við þig«, sagði gamli
maðurinn, rólegri, »það er eitthvað að
þér, drengur minn. Ég er búinn að taka
eftir því í hálfan mánuð. Láttu það
koma! Ég býst við að ég gæti, með svona
sólarhrings fyrirvara, haft ellefu milljón-
ir handbærar, þó ég hreifði ekki við fast-
eignunum. Ef heilsan er eitthvað í ólagi,
þá taktu lystisnekkjuna, hún liggur á
höfninni, koluð og tilbúin, og eftir tvo
daga geturðu siglt hvert á land, sem þú
vilt«.
»Það væri líklega það réttasta, sem ég
gerði, pabbi«, sagði Richard, þunglyndis-
lega.
»0-hó!« sagði Anthony, og leit snögg-
lega á son. sinn, »hvað heitir hún?«
Richard stóð á fætur, og fór að ganga
um gólf. Á bak við hið hrjóstruga fas
þessa gamla föður hans, leyndist svo
mikil umhyggja og samúð, að honum
veittist létt, að trúa honum fyrir raunum
sínum.
»Því biðurðu hennar ekki?« spurði
Anthony gamli, » hún mundi taka þér
eins og byssuskot. Þú hefur peningana,
og þú hefur laglegheitin, og þar að auki
ertu allra heiðvirðasti piltur. Það er ekk-
ert út á þig að setja. Það er enginn Eu-
reka sápa á höndunum á þér. Þú hefur að
vísu gengið á menntaskólann, en það fyr-
irgefur hún þér nú, vona ég«.
»Eg hef aldrei fengið tækifæri til að
biðja hennar«, sagði Richard.
»Búðu það til, drengur«, sagði Ant-
hony, »farðu með hana út í lystigarð, eða
í bíltúr, eða fylgdu henni heim frá k'irkj-
unni. Tækifæri! Ja, sér er nú hvað!«
»Þú þekkir ekki hringiðu samkvæmis-
lífsins, pabbi. Hún er alltaf í önnum,
Hver klukkutími, hver mínúta, er afráðin
og ráðstöfuð mörgum dögum fyrirfram.
En ef ég ekki fæ hennar, pabbi, þá lít
ég aldrei glaðan dag. Og skrifað henni
get ég ekki, — það er mér ómögulegt«.
»Slúður og vitleysa«, sagði gamli mað-
urinn. »Ætlarðu virkilega að telja mér
trú um, að þú getir ekki komið því þann-
ig fyrir, með tilstyrk allra auðæfa minna,
að þú sért einn og ótruflaöur með ungri
stúlku, svo sem tvo klukkutíma?«
»Ég hef dregið það of lengi, og nú er
það orðið um seinan, því hún fer til Ev-
rópu eftir tvo daga, og verður þar í tvö
ár. Ég á að vísu að hitta hana annað
kvöld, en það verður ekki nema augna-
blik. Hún er í heimsókn hjá frænku sinni
út á landi, en þar get ég ekki komið. En
klukkan hálf níu annað kvöld hef ég
fengið leyfi til að taka á móti henni á
járnbrautarstöðinni. Þaðan ökum við í
skyndi upp Breiðgötu til Wallack-leik-
hússins, því þar bíður móðir hennar eft-
ir henni. Og dettur þér nú í hug, að hún
mundi fást til að hlusta á ástarjátningu
mína, á þeim fimm eða sex mínútum,
sem keyrslan tekur? Nei, það er ómögu-
legt. Og því síður er von um tækifæri í