Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 10

4
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ið að stýrishjólinu. Þar á hann heima.
Þar er það hann, sem ræður. Nú skal það
vera alveg eins og í gamla daga.
Jæja, góðir hálsar, viljið þið fá fisk-
þvott?
Stúlkurnar svara undrandi:
Já.
Ágætt! anzar Reiersen. Kaupið verður
það sama og áður. Komið hingað með
bátana, og farið að tína á viktina.
En það fór ekki eins og í gamla daga.
Fiskstúlkurnar urðu líka stuttar í spuna
og fóru í bátana. Þegar þær ýttu frá skút-
unni og reru í áttina til lands, varð skip-
stjórinn að láta í minni pokann og ganga
að kröfum þeirra:
Ég læt ykkur hafa þessa sex skildinga,
og svo má fjandinn hirða ykkur.
Þá sneru bátarnir við. Hlerarnir voru
teknir frá lestaropinu, og fiskinum, sem
saltið draup af, var fleygt upp á þilfar.
Það var unnið dag eftir dag og aðeins
stanzað til þess að sofa. Á fiskreitunum
var krökkt af fólki. Sumir þvoðu, aðrir
báru fiskinn á börum úr tunnustöfum og
enn aðrir breiddu úr honum á klappirnar.
Eftir því sem dagarnir liðu, minnkaði í
skútunni og hún lyftist upp úr sjónum.
Að endingu var allur skrokkurinn kom-
inn í ljós, aðeins kjalbakkinn var í kafi.
„Sjöstjarnan“ var þvegin. Hún var tóm.
Nú átti Reiersen skipstjóri góða daga.
Meðan skipshöfnin var að skafa og mála
skútuna, var hann að flækjast í landi,
með hendurnar í buxnavösunum, og glett-
ast við stúlkurnar. Hann skipti sér ekkert
af Pálínu, enda var hún komin undir fer-
tugt, og sagði, vegna trúar sinnar, eins
fátt og mögulegt var. En þegar Reiersen
að hennar dómi, gerðist óþarflega léttúð-
ugur, sendi hún honum þögula ásökun
með því auganu, sem heilt var. Þannig
leið vika eftir viku, en Reiersen varð ekk-
ert ágengt við nokkra þeirra. Hann var
orðinn of gamall. Nú voru það piltarnir í
Voginum, sem höfðu töglin og hagldirnar.
Uss! sögðu stelpurnar, þegar hann varð
of nærgöngull, og þetta „uss“ þýddi:
Láttu mig í friði!
En nú var Reiersen að velta einhverju
fyrir sér. Aldurinn var hreint ekki svo
hár fannst honum, og hann vissi mæta
vel, að hann var ennþá hinn ágæti Reier-
sen skipstjóri frá því í gamla daga. Hann
hafði siglt „Sjöstjörnunni“ aftur og fram
um úthöfin og aldrei hlekkst á, hann
hafði keypt fisk og látið þurrka hann,
haft með höndum reikningsskil, sem voru
eins löng og borðstokkurinn á skútunni
og fært skipsdagbókina alveg óaðfinnan-
lega. Samt vildi fólkið ekki sýna honum
tilhlýðilega virðingu.
Þvoðu káetuna, sagði hann við kokk-
inn.
Svo fer Reiersen í land og segir þurrk-
fólkinú, að hann þurfi að fá tvær stúlkur
fram á skútuna, til þess að stagla í föt
fyrir sig, og gera við nokkrar rifur á fána
„Sjöstjörnunnar“.
En hér kom babb í bátinn fyrir Reier-
sen. Enga stúlkuna langaði til að fara um
borð. Hann reyndi í nokkra daga, en allt
var jafn árangurslaust. Loksins sagði þó
ein þeirra:
Ef skipstjórinn getur notazt við mig,
skal ég vera honum hjálpleg með þetta.
Það var Pálína, sem var svona góð-
hjöi’tuð.
Reiersen hugsar sig um svolitla stund,
meðan auga hennar hvílir rannsakandi á
honum. Hvað hafði hann að gera með
Pálínu? Loksins tekur hann þó boðinu og
hún fer út í skipsbátinn, en fiskstúlkurn-
ar, sem eftir verða, horfa flissandi á þau.
í raun og veru hafði það ekki verið ætl-
un Reiersens að fylla káetuna leiðinlegri
guðhræðslu. Nei, hann hafði ætlað sér að
eiga þar skemmtilegan dag, með fjörug-