Nýjar kvöldvökur - 01.01.1937, Blaðsíða 31

SAGAN UM SNÚNA KERTIÐ
25
greiða erfingjum hans þessa upphæð, og
það sem eftir var af peningunum ásamt
öllum skjölum hans, að þeim undanskild-
um, er snertu viðskipti þeirra Kara, af-
henti ég brezka ræðismanninum.
Ég var alls eigi ólíkur hinum látna í
sjón. Skegg mitt hafði vaxið alveg villt
og óhirt, og ég þekkti nóg inn á sérkenni
og sérvizku Gathercoles til þess að geta
stælt það sæmilega.
Fyrsta spor mitt var því að tilkynna
komu mína óbeinlínis. Ég er sæmilega
góður blaðamaður með allvíðtæka al-
menna þekkingu, og á þeim grundvelli
og með leiðbeiningu nauðsynlegra bóka,
sem ég fékk hjá British Museum bóka-
safni, samdi ég svo sæmilega góða blaða-
grein um Patagóníu.
Þessa grein sendi ég svo til The Times
ásamt nafnspjaldi Gathercoles, og eins og
þér vitið, var greinin prentuð. Næsta
sporið var að fá hæfilega gistingu á milli
Chelesa og Scotland Yard. Ég var svo
heppinn að ná í fullbúna íbúð, þar eð eig-
andinn hafði farið til Frakklands í þrjá
mánuði. Ég borgaði leiguna fyrirfram, og
þar eð ég sleppti öllum sérvizkuhnykkj-
um Gathercoles, hefi ég líklega gengið í
augu eigandanum, sem tók boði mínu
meðmælalaust.
Ég lét sauma mér ný föt, ekki samt í
Lundúnum,“ mælti hann brosandi, „held-
ur í Manchester, og gerði mér allt far um
að ég skyldi éigi þekkjast aftur eftir á.
Þegar ég var búinn að safna þessu sam-
an í íbúð minni, kaus ég mér ákveðinn
dag. Um morguninn sendi ég tvö ferða-
koffort með mestöllum farangri mínum
til The Great Midland Hotel.
Eftir hádegið gekk ég til Cadogan Squ-
are og var þar á vakki, þar til ég sá Kara
aka á brott. Það var í fyrsta sinn sem ég
sá hann síðan ég fór frá Albaníu, og ég
þurfti á öllum mínum sálarkröftum að
halda til þess að ég skyldi ekki hlaupa
beint á hann á götunni og reyna að tæta
hann sundur með höndunum.
Skömmu eftir að hann var horfinn, fór
ég heim til hans og stældi alla framkomu
og kæki vesalings Gathercoles. Ég var
fremur óheppinn í upphafi, og ég hrökk
við, er ég varð þess var, að þjónn Kara
var sá hinn sami glæpabróðir, sem
hafði unnið með mér í fangavarðarhúsinu
morguninn sæla, sem ég strauk frá Dart-
moor. Það var ekki um að villast, og þeg-
ar ég heyrði málróm hans, var ég alveg
viss. Skyldi hann þekkja mig aftur, hugs-
aði ég með mér, þrátt fyrir skeggið og
hlíf ðargler augun ?
Auðsjáanlega gerði hann það ekki. Ég
gerði fleiri tilraunir í þá átt. Ég rak and-
litið alveg framan í hann, og í seinna
skiptið skoraði ég á hann að prófa gráu
hárin í skegginu á mér og hermdi þá alla
kæki Gathercoles. Ég var því í svipinn
ánægður með þessa tilraun mína, og eftir
dálitla viðstöðu fór ég þaðan aftur og hélt
heim til mín í Victoria Street og beið
kvöldsins.
Meðan ég beið eftir Kara, hafði ég virt
húsið nákvæmlega fyrir mér og tók þá
eftir því, að tveir sjálfstæðir símar lágu
inn í húsið. Ég gizkaði á það, án þess að
ég þó vissi það, að annar þessara síma
væri einkasími, og þar sem mér var
kunnugt um sífelldan ótta Kara, gat ég
mér þess til, að þessi sími myndi liggja
til einhverrar lögreglustöðvar eða að
minnsta kosti einhverrar varðstöðvar
hans. Kara hafði samskonar útbúnað í
Albaníu, er tengdi höll hans við riddara-
iiðsvarðstöðina í Alessó. Þetta hafði Hús-
sein sagt mér.
Seinna um kvöldið fór ég aftur á hnot-
skóg, og sá þá ljós í herbergisglugga Kara,
og tíu mínútum yfir. tíu hringdi ég dyra-
bjöllunni, og ég held að það hafi verið þá,
sem ég gerði próftilraunina með skeggið.
Þjónninn sagði mér, að Kara væri í her-
4